Κατά τον Αριστοτέλη όλες οι θεωρίες για την διανεμητική δικαιοσύνη κάνουν διακρίσεις. Και το ερώτημα που μπορεί να τεθεί εύλογα είναι ποιες είναι αυτές οι διακρίσεις και σε ποιο πεδίο θα εμφανιστούν, αλλά και θα προκύψουν διλήμματα, όπως ποιες είναι δίκαιες και ποιες άδικες.
Η επόμενη μέρα ανοίγει θέμα διανεμητικής δικαιοσύνης, δηλ. πως θα κατανεμηθεί το εισόδημα, ο πλούτος και οι ευκαιρίες. Βλέπουμε τις τελευταίες ώρες μια μεγάλη συζήτηση για την φορολογία, ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί και ευτυχώς αρχίσαμε, έστω σε αυτή την δεύτερη προεκλογική περίοδο, να συζητάμε προγραμματικά.
Κατά τον Αριστοτέλη όλες οι θεωρίες για την διανεμητική δικαιοσύνη κάνουν διακρίσεις. Και το ερώτημα που μπορεί να τεθεί εύλογα είναι ποιες είναι αυτές οι διακρίσεις και σε ποιο πεδίο θα εμφανιστούν, αλλά και θα προκύψουν διλήμματα, όπως ποιες είναι δίκαιες και ποιες άδικες.
Στο σύγχρονο κόσμο, όσοι ασχολούνται με τις θεωρίες δικαιοσύνης επιχειρούν να διαχωρίσουν τα ζητήματα της ακριβοδικίας και των δικαιωμάτων από κάθε συζήτηση γύρω από την τιμή, την αρετή και την ηθική αξία, επισημαίνει ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Χάρβαρντ Μ. Σαντέλ και συμπληρώνει ότι ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι ουδέτερη και οι διαμάχες είναι γύρω από την τιμή, την αρετή και τη φύση της καλής ζωής.
Κατά τον Αριστοτέλη, δικαιοσύνη σημαίνει ότι δίνουμε στα άτομα ότι τους αξίζει και δίνουμε κάθε πρόσωπο ότι του οφείλεται.
Το θέμα όμως είναι να μην γυρίσουμε σε μια κατάσταση διαχείρισης επιδομάτων φτώχειας, αλλά να διαμορφωθούν συνθήκες η χώρα να παράξει εθνικό εισόδημα από πηγές μου μέχρι σήμερα ήταν ανεκμετάλλευτες με στόχο να υπάρξει μια διανεμητική δικαιοσύνη και βέβαια φορολόγηση εκεί που πρέπει και όχι στα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Ουσιαστικά να υπάρχουν τρεις πυλώνες: α) Διεύρυνση της φορολογικής βάσης, β) Δίκαιο φορολογικό σύστημα και γ) Ορθή κατανομή φορολογικών εσόδων για άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Γιατί για να έχεις συνθήκες διανεμητικής δικαιοσύνης πρέπει να διαθέτεις εισόδημα και πλούτο και να δημιουργείς ευκαιρίες για να τις εκμεταλλευτούν όσοι πρέπει. Μόνο που δεν μπορεί στο μέλλον να γίνουν διακρίσεις κατά των μη εχόντων και όσων είχαν πληρώσει το μάρμαρο της κρίσης τα προηγούμενα μνημονιακά έτη.
Μετά από την δεκαετή μνημονιακή Οδύσσεια το πολιτικό σύστημα όφειλε να είναι προετοιμασμένο και για νέες κρίσεις και να έχει να αντιπαραβάλλει ένα δικό του εθνικό σχέδιο Αναγέννησης, Ανασυγκρότησης, Ανασύνταξης, Αναδιοργάνωσης.
Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και πάνω απ’ όλα είναι και ηθικό με ότι αυτό σημαίνει για τη δικαιοσύνη.
Αυτά είναι θέματα προς συζήτηση.
Δημοσιεύτηκε στο tovima.gr
