Η Ολιστική Παιδαγωγική είναι μια συλλογή δοκιμίων που σκιαγραφεί το περίγραμμα για καινοτόμες παιδαγωγικές μεθόδους, προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της εποχής μας.
Η κεντρική ιδέα του πονήματος συνοψίζεται επιγραμματικά ως εξής: Το να μαθαίνουν τα παιδιά με ευχάριστο τρόπο είναι όχι μόνο εφικτό αλλά και απολύτως φυσικό. Οι πρόσφατες πρόοδοι στις νευροεπιστήμες δίνουν ισχυρές βάσεις στην παραπάνω θέση. Η επαναστατική αυτή ανακάλυψη έχει δυνητικά πολυεπίπεδες συνέπειες και προεκτάσεις.
Μια γνήσια κοινωνικοπολιτική ανησυχία διασχίζει τα δοκίμια από την αρχή μέχρι το τέλος, με έμφαση στο πέρασμα από το εγώ στο εμείς, για μια επιδιωκόμενη συμφιλίωση μεταξύ επαναπροσδιορισμού των ατομικών και παραμελημένων συλλογικών αναγκών.
Η Ολιστική Παιδαγωγική καλεί τα παιδιά όχι μόνο να μάθουν αλλά να γίνουν πραγματικοί μέτοχοι της κατάκτησης της γνώσης και να αναπτύξουν ολόπλευρα τις δυνατότητές τους, αντλώντας από τα εκπαιδευτικά κοινά. Με τη συμπαράσταση και αφοσίωση μη κατευθυντικών ενηλίκων, θα έχουν μάλιστα την ευκαιρία να ασκηθούν από νωρίς στις δημοκρατικές διαδικασίες και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και όλα τα απαραίτητα εφόδια για να γίνουν μια μέρα επαρκείς πολίτες.
Την Ολιστική Παιδαγωγική βοήθησε η μελέτη διαφορετικών επιστημονικών πεδίων και παραδειγμάτων, όπως αυτών της Κοινωνιολογίας, της Ψυχολογίας, της Ανθρωπολογίας,της Βιολογίας, ακόμη και της Κυβερνητικής, για να μπορέσει να γίνει μια σύνθεση όσο το δυνατόν πιο πλήρης, αλλά την ίδια στιγμή ρευστή και ανοιχτή. Επίσης, συμπεριλήφθηκαν οι νέες δυνατότητες που παρέχει η Τέχνη τόσο ως δυνατότητα επικουρική της μάθησης όσο και ως αυτόνομο πεδίο εξίσου σημαντικό με τις «βαριές» επιστήμες.
Το επίθετο «ολιστική» θέτει άμεσα το ερώτημα του Παντογνώστη. Ποιοι είμαστε εμείς που μπορούμε να γνωρίζουμε την ολότητα; Κατέχουμε ένα προνομιακό σημείο γνώσης; Μήπως οι εμπειρίες, οι σπουδές και τα διαβάσματά μας μας δίνουν το «δικαίωμα» να μιλάμε για ολότητα; Ή μήπως είμαστε πιο έξυπνοι; Απαντάμε λοιπόν: Δεν χρειάζεται να είμαστε φορείς κάποιας Αλήθειας ούτε επιδιώκουμε κάτι τέτοιο. Η ολότητα προσεγγίζεται εδώ ως βλέψη, ως ταξίδι και όχι ως ένα σταθερό σημείο όπου έχουμε στρογγυλοκαθίσει και είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε την απέραντη θέα της. Η συνείδησή μας είναι ένα ιστορικό, βιολογικό-κοινωνικό, εξελικτικό φαινόμενο που προέκυψε παρελθοντικά, δρα παροντικά και στοχάζεται μελλοντικά, με όλους τους περιορισμούς που συνεπάγεται η υλική της ύπαρξη.
Επομένως, όταν αναφερόμαστε στην ολιστική παιδαγωγική ,δεν μιλούμε για μια αυθαίρετη ολότητα αλλά για μια βλέψη προς την ολότητα. Ορίζουμε την ολιστική παιδαγωγική ως μια κριτική έννοια του κατακερματισμού της γνώσης, ιδίως όταν πρόκειται για σύνθετα υποκείμενα, όπως είναι ο άνθρωπος και δη τα παιδιά, και όχι ως την υιοθέτηση κάποιας προνομιακής γνωστικής σκοπιάς.
Η ολιστική εκπαίδευση δίνει έμφαση στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Η μάθηση δεν μπορεί να προέρχεται μόνο μέσα από τα βιβλία αλλά και από την εμπειρία, τα συναισθήματα, την ηθική και κοινωνική εκπαίδευση.
Ο Γιώργος Λούκας κατορθώνει να εκλαϊκεύσει με προσιτό τρόπο αποτελέσματα ερευνών διαφορετικών πεδίων, απευθυνόμενος κυρίως σε εκπαιδευτικούς αλλά και σε ανήσυχους γονείς.
Έχει το θάρρος να μοιραστεί τις εμπειρίες του ως μαθητής σε ένα σχολείο που δεν προσαρμοζόταν αρκετά στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού. Εφορμώντας από τις δικές του πληγές, φιλοδοξεί να τις κάνει να βλαστήσουν και να δώσουν έναν Σπόρο για το δάσος μιας γενικότερης αλλαγής.
Το βιβλίο αυτό συμπορεύεται με την Πράξη, αφού παρέχει μια πρόσθετη θεωρητική βάση για το εγχείρημα του Δημοκρατικού Σχολείου του Βουνού, το οποίο θα ανοίξει σύντομα τις πόρτες του στον Δήμο Διστόμου (Κοινότητα Στειρίου).
Πρόκειται για Αριστούργημα.