Η παρούσα πανδημία, όπως και κάθε πανδημία στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι ταυτόχρονα, υγειονομικό, κοινωνικό, πολιτικό αλλά και οικονομικό συμβάν. Ως εκ τούτου, με την προϋπόθεση ότι η ένταση της πανδημίας υπερβαίνει τα όρια αντοχής της κοινωνίας, τότε είναι πιθανό τα αποτελέσματα αυτής, να επαναπροσδιορίσουν τις νόρμες και τις συνήθειες της καθημερινής ζωής. Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπιστούν τέτοιους είδους ιστορικά συμβάντα.
Ο πρώτος τρόπος είναι να κινητοποιηθεί το σύνολο της κοινωνίας, να δημιουργηθεί ένα κοινός Λόγος, μια κοινή κουλτούρα αντιμετώπισης του κινδύνου και το κράτος να σταθεί αρωγός σε αυτή την προσπάθεια παρέχοντας υγειονομική προστασία, κοινωνική και εργασιακή ασφάλεια, μεριμνώντας πρωτίστως για τις ευάλωτες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες. Ο δεύτερος τρόπος είναι το κράτος να αρχίσει να παράγει αφειδώς πρόστιμα και απαγορεύσεις, οι επιστήμονες να ξιφουλκούν στα κανάλια για το αν ένας ιός μεταδίδεται ή όχι με το σάλιο προκαλώντας θυμηδία, οι θεσμοί όπως η εκκλησία να αμφισβητούν αρχικά ακόμη και την ύπαρξη του ιού, οι διάφοροι influencers των social media να αξιοποιούν την ημιμάθεια και στην συνωμοσιολαγνεία, αδράχνοντας την ευκαιρία να πουλήσουν ιατρικές και νομικές συμβουλές, συμβάλλοντας στον μετασχηματισμό του πρωτογενούς ανθρώπινου φόβου, σε αντιδραστικό κοινωνικό κίνημα.
Όλα όσα αναφέρονται στον δεύτερο τρόπο, έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται στην Ελλάδα, όπου ένα κράμα αντιεπιστημονισμού, μεταφυσικής και θρησκοληψίας έχει οδηγήσει το 50% των ανεμβολίαστων συμπολιτών μας να δηλώνουν ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να εμβολιαστούν. Η κατάσταση ωστόσο έχει πλέον εκτραχυνθεί. Μετράμε ήδη 16.500 νεκρούς ενώ χάνουμε καθημερινά 40-50 συμπολίτες μας εξαιτίας του ιού. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι ανεμβολίαστοι. Η κυβέρνηση παρακολουθεί την εκατόμβη των νεκρών και επιλέγει για άλλη μια φορά τον λανθασμένο δρόμο των απαγορεύσεων, του διαχωρισμού, και της ολιστικής διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, κατασκευάζοντας ένα τεχνητό δίπολο μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων.
Έχουμε μπροστά μας μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Το 35% του πληθυσμού αρνείται να εμβολιαστεί. Το 65% που έχει εμβολιαστεί (ένα κομμάτι αυτού) συμπεριφέρεται ως να έχει λάβει το ελιξίριο της αθανασίας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι είναι πιθανό να νοσήσει και να μεταδώσει τον ιό αν δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες προστασίας. Υπάρχει λύση;
Φυσικά και υπάρχει λύση, η οποία όμως προϋποθέτει την απαγκίστρωση από λογικές αυταρχισμού, τιμωρίας, και κρατικής αυθαιρεσίας και η οποία συνοψίζεται στα εξής:
1. Υποχρεωτικά τεστ για όλους, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, δύο φορές την εβδομάδα με την προϋπόθεση ότι το κόστος θα το επωμιστεί εξολοκλήρου το κράτος. Επισημαίνεται εδώ ότι ο εμβολιασμός δεν συνιστά απόδειξη μη νόσησης, αν και συμβάλλει καθοριστικά στην αποσυμφόρηση του ΕΣΥ και στην διάσωση όσων θα νοσούσαν βαριά. Ακριβώς για αυτό, η ιχνηλάτηση πρέπει να αφορά και στους εμβολιασμένους.
2. Υποχρεωτικό τεστ, δωρεάν για όλους, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, για την πρόσβαση σε κλειστούς χώρους μαζικής συνάθροισης ,δηλαδή εστίαση, εκκλησίες, εμπορικά κέντρα, πανεπιστήμια, σχολεία, φροντιστήρια γήπεδα κτλ.
3. Ενίσχυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ενίσχυση του ΕΣΥ με δομές, υλικό και προσωπικό.
Τα μαθηματικά της πανδημίας είναι αδυσώπητα. Ο εμβολιασμός συνιστά ένα εξαιρετικά κρίσιμο τείχος προστασίας, που όμως αν δεν συνοδεύεται με ιχνηλάτηση των κρουσμάτων μέσω υποχρεωτικών τεστ με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους, τότε δεν αρκεί, για να ελεγχθεί η πανδημία. Η γεωμετρία της ζωής επιτάσσει η αντιμετώπιση της κατάστασης να γίνει με συλλογικό τρόπο. Να ενεργοποιηθούν τα κοινωνικά αντανακλαστικά των πολιτών, να ενεργοποιηθούν αξίες και στάσεις ζωής που συνδέονται με την αλληλεγγύη, την συνεργασία, την από κοινού αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας.
Η γεωμετρία της ζωής μπορεί να επικρατήσει στα μαθηματικά του θανάτου. Αρκεί να απαγκιστρωθούμε από τις αφελείς ανοησίες περί ατομικής ευθύνης, από την μεταφυσική και την θρησκοληψία, που τελικά οδηγούν στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, στην διαίρεση της κοινωνίας και τελικά στον θάνατο, στην απόγνωση και στον ολοκληρωτικό εκμαυλισμό της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.