Στο διάστημα που μεσολάβησε, από το προηγούμενο άρθρο μου μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τι αράδες, δυστυχώς, άλλη μια τραγωδία συντάραξε το πανελλήνιο.
Τόσες ψυχές χάθηκαν, νέα παιδιά κυρίως που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, αφού οι καυτές λαμαρίνες των βαγονιών συνέθλιψαν απότομα τα όνειρά τους. Άλλη μια τραγωδία. Τα λόγια και οι σκέψεις μας πάγωσαν. Αισθάνεσαι αυτή τη βουβαμάρα στην κοινωνία. Αισθάνεσαι τη θλίψη αλλά και το θυμό.
Σε κάθε τραγωδία υπάρχουν εκείνοι που ευθύνονται πραγματικά, εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεψαν στο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.
Σε κάθε τραγωδία βρίσκεται ένα εξιλαστήριο θύμα, στον οποίον ρίχνουμε όλες τις ευθύνες, ενώ οι πραγματικοί υπεύθυνοι θα μείνουν ατιμώρητοι και έτσι θα περάσει ο χρόνος και όλα θα “ξεχαστούν”, γεγονός που άλλωστε συμβαίνει για χρόνια στον τόπο μας.
Οι πολιτικοί μας θα μεταθέτουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, θα χρησιμοποιούν λόγια γεμάτα υποκρισία, συγγνώμες και τα κανάλια θα πάψουν να ασχολούνται αφού τα υπόλοιπα «θεάματα» που προβάλουν θα πουλάνε περισσότερο. Έτσι λοιπόν ποντάρουν ότι θα ξεθυμάνει το θέμα και ξανά θα ρίξουμε κροκοδείλια δάκρυα στην επόμενη τραγωδία.
Οι μόνοι που δεν θα ξεχάσουν είναι όσοι έχασαν τα παιδιά, τα αδέρφια, τους γονείς, τους φίλους ή τους συντρόφους τους. Αυτοί που δεν πρόλαβαν να πουν μια τελευταία κουβέντα με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Οι μόνοι που δε θα ξεχάσουν είναι όσοι παρέλαβαν σε ένα σφραγισμένο κουτί τους ανθρώπους τους και που δεν μπόρεσαν ούτε να τους νεκροφιλήσουν.
Τί να πεις σε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Θα πρέπει οι πολιτικοί να αφήσουν το ξύλινο λόγο, να αφήσουν τα σκονάκια που του δίνει το κόμμα και να πουν δυο λόγια αληθινά, να συμμετέχουν στο θρήνο των οικογενειών και να τιμήσουν τους νεκρούς. Ειδάλλως να σωπάσουν.
“Πάρε τηλέφωνο όταν φτάσεις ότι ώρα και να είναι, μόνο να μου πεις ότι είσαι καλά” μας έλεγε η μάνα μας όταν ξεκινούσαμε να πάμε ένα ταξίδι. Ποιος από εμάς δε το έχει βιώσει αυτό. Τώρα που εμείς γίναμε γονείς το ίδιο λέμε στα παιδιά μας.
Σκεφτείτε τώρα αυτούς τους γονείς των παιδιών που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη από ένα δολοφονικό κράτος που το απασχολεί η επικοινωνία και όχι η ουσία. Σκεφτείτε πόσα τηλέφωνα έχουν σωπάσει για πάντα…
Δεν είμαι ειδικός για να τοποθετηθώ γύρω από το τραγικό δυστύχημα, αλλά πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα όλα είναι ένα ΛΑΘΟΣ. Ένα Λάθος που διορθώνεται πάντα με ένα συγνώμη. Όχι δεν αλλάζει κάτι με ένα συγνώμη αλλά θα πρέπει να τα ξεκινήσουμε όλα από την αρχή.
Τα κέρδη τους είναι οι νεκροί μας. Οι ζωές μας είναι οι ζημιές τους.
Δεν πρέπει να το αποδεχτούμε. Πρέπει να το αλλάξουμε.
Και η αλλαγή αυτή γίνεται από όλους εμάς μαζί, και όχι από πολιτικούς influencers και tiktokers.
Καλή Δύναμη!