Όταν η ομορφιά κρύβει τον κίνδυνο ! Πίστα θανάτου ! Μέχρι πότε; Μέχρι να συμβεί το επόμενο αναπόφευκτο κακό και να μας ξυπνήσει – έστω και για λίγο – από τον λήθαργο της αδιαφορίας. Μέχρι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα αυτό που βλέπουμε να έρχεται στους άλλους… και δεν αντιδρούμε. Μέχρι να αποτινάξουμε από πάνω μας το «μη μιλάς, κοίτα τη δουλειά σου»…
Θα συνεχίσουμε να παίζουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα, μόνο και μόνο επειδή τύχαμε να ζούμε σε αυτόν τον τόπο. Τριάντα χιλιόμετρα δρόμος, που θα μπορούσε να είναι διαδρομή ζωής. Αντί γι’ αυτό, είναι πίστα θανάτου.
Το πιο επικίνδυνο κομμάτι του οδικού άξονα Αθηνών Ηγουμενίτσας από την Πρέβεζα έως την διασταύρωση Πάργας .
Μια διαδρομή με υπέροχα τοπία, που σε οδηγεί – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στο «ποτάμι των ψυχών». Δρόμος στενός, απότομες στροφές , άπειρα σημεία καρμανιόλες, , ελλιπής σήμανση, ορατότητα μηδέν, μόλις πέσει το σκοτάδι, ξεκινά η πραγματική απειλή… Και ένας μακάβριος συνειρμός … Ο κόμβος που βρίσκεται στην στην Τσουκνίδα μετά από μια απότομη κατηφορική διαδρομή, μετά την Λούτσα είναι βυθισμένος στο απόλυτο σκοτάδι.
Εκεί, όπου -κατά ειρωνεία της μοίρας – ο μύθος λέει ότι ο Χάροντας παραλάμβανε τις ψυχές για να τις περάσει απέναντι… Αυτό δεν είναι πια σύμπτωση. Είναι αδιαφορία. Είναι εγκληματική παράλειψη. Είναι συλλογική ντροπή. Δεν γράφω αυτό το κείμενο για εντυπωσιασμό . Το γράφω γιατί αν δεν μιλήσουμε , δεν θα αλλάξει τίποτα. Ζητάμε απλά τα αυτονόητα: Φωτισμό Οδική ασφάλεια Σεβασμό στη ζωή μας Αυτός ο δρόμος δεν πρέπει να θρηνήσει άλλα θύματα. Ζάκας Γιώργος
βιολόγος – πρώην περιφερειακός σύμβουλος
