Το θέατρο ήταν μια από τις πολλές πτυχές της πολιτιστικής μας ζωής που επλήγησαν , όταν πριν ένα χρόνο ξέσπασε η πανδηµία του κορωνοϊού στη χώρα µας. Παραστάσεις που παίζονταν ήδη κατέβηκαν, πρεμιέρες που προγραμματίζονταν αναβλήθηκαν, πρόβες ματαιώθηκαν, ο προγραμματισμός, για τη θεατρική περίοδο που απέµενε, σταμάτησε. Με τα δεδομένα αυτά πολλοί θιασάρχες και παραγωγοί αντέδρασαν µε τη χρησιµοποίηση της τεχνολογίας. Έτσι, για ένα µεγάλο διάστηµα, κρατικά θέατρα και ιδιωτικές σκηνές αποφάσισαν να διαθέσουν, µέσω διαδικτύου, δωρεάν τις παραστάσεις τις οποίες έτρεχαν εκείνη την περίοδο. Μετά το Σεπτέμβριο και με το δεύτερο κύμα της πανδημίας να μαίνεται ένα μεγάλο µέρος των θεατρικών σκηνών προσέφερε πλέον τις παραστάσεις του µέσω διαδικτύου ξανά . Αλλά ο προβληματισμός που δημιουργήθηκε ήταν μπορεί το διαδικτυακό θέατρο να αντισταθμίσει το ‘δέος ‘ και τη συμμετοχή του θεατή που πραγματώνεται σε μια πραγματική θεατρική παράσταση;
Η αλήθεια είναι ότι αν και η διαδικτυακή παρακολούθηση είναι μια πολύ οικονομικότερη λύση, αποστερεί από τον θεατή τη βασική παράµετρο, που είναι η µαγεία που νιώθει, όντας παρών στη δράση που διαδραματίζεται, χάνεται και από έναν ζωντανό συμμέτοχο της, μετατρέπεται σε έναν απλό θεατή. Και αν οι μεγάλοι θίασοι μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να μεταπηδήσουν στην παροχή ψηφιοποιημένης παράστασης, το ίδιο για τους μικρούς ερασιτεχνικούς θιάσους μοιάζει ακατόρθωτο.
Σήμερα συνομιλούμε με σκηνοθέτη κ. Λιλή Σακκά σχετικά με τη συγκυρία και τη δράση του ‘Θεατρικού εργαστηρίου Πρέβεζας’, που ως μη Κερδοσκοπικό Σωματείο δίνει το παρόν στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, μεταμορφώνοντας έναν εγκαταλειμμένο χώρο , μέσα στο κάστρο του Αγ. Ανδρέα σε χώρο πολιτισμού.
« Το θεατρικό εργαστήριο έχει ιστορία 23 χρόνων στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής μας . Είναι πολύ δύσκολο να μπορείς να κρατήσεις αυτή τη προσπάθεια όρθια, θέλει πολύ δύναμη , σκληρή δουλειά και συνεχή προσπάθεια. Όλοι όσοι περάσανε από την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια καθώς και οι τεχνικοί ήχου και οι φωτιστές βοήθησαν καταλυτικά. Το θέατρο είναι συλλογική υπόθεση», λέει με υπερηφάνεια για την ομάδα της και συνεχίζει … « Είμαστε περήφανοι που δώσαμε ζωή σ’ ένα εγκαταλελειμμένο χώρο στο κάστρο του Α. Ανδρέα, μετατρέποντας το σε θέατρο. Και ευχαριστούμε θερμά όσους τοπικούς φορείς αλλά και απλούς πολίτες- εθελοντές στάθηκαν δίπλα μας σ’ αυτή την διάρκεια προσπάθεια.»
Στο ερώτημα μας αναφορικά με την προετοιμασία μιας παράστασης η ίδια μας τόνισε ότι: «Η προετοιμασία για την παράσταση διαρκεί πάνω από ένα χρόνο. Ο τρόπος δουλειάς και μεθοδολογίας είναι ο ίδιος από την αρχή της λειτουργίας του θεατρικού εργαστηρίου Πρέβεζας. Η προετοιμασία δεν ξεκινά από το κείμενο του έργου. Ξεκινά με τη λειτουργία και κινησιολογία του σώματος για παράδειγμα. Ότι μπορεί να δει κάποιος σε μια παράσταση που διαρκεί μια ώρα κι ένα τέταρτο είναι προϊόν σκληρής δουλειάς σε πολλούς τομείς. Συμμετέχοντας κάθε μέλος στην ομάδα ειδικά αν είναι νέο χρειάζεται χρόνος για να φτάσει σε κάποιο επίπεδο, ώστε στο τέλος να παραχθεί κάποιο αποτέλεσμα.»
Και τέλος όταν στη συζήτηση μας τέθηκε το καίριο ερώτημα αν ΄το θέατρο είναι κάτι που λείπει από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους, τους ηθοποιούς αλλά και το κοινό της πόλης ‘ , η απάντηση της κ. Σακκά ήταν κατηγορηματικά θετική … «Σίγουρα μας λείπει. Είναι συστατικό της ίδιας της ζωής μας. Οι πρόβες, η επαφή με τα παιδιά της ομάδας, τα μαθήματα μας αλλά και οι παραστάσεις. Η αλληλοεπίδραση με το κοινό , τους θεατές και φίλους τους εργαστηρίου που μας στηρίζουν από καιρό. Πιστεύουμε αν και ζούμε σε μια δύσκολη και πρωτόγνωρη περίοδο να βρεθούμε ξανά στην σκηνή. Αυτή την επαφή θέλουμε άλλωστε, την επιδιώκουμε και την αναζητούμε στις μέρες μας όσο ποτέ.»
Το Θ.Ε.Π. έχει παρουσιάσει μεταξύ άλλων με επιτυχία τα έργα: – “Ματωμένος Γάμος”, του Φρειδερίκο Γκαρθία Λόρκα- “Τρωάδες” του Ευριπίδη-” Με αφορμή την Σελεστίνα” του Φερνάντο ντε Ρόχας – “Φρικαντέλα, η Μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα”, του Ευγένιου Τριβιζά – “Ένα δέντρο που το λένε Νικόλα”, του Δημήτρη Ποταμίτη – “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας”, του Σαίξπηρ – “Την αγαπήσαμαν και μεις”, δραματοποιημένο απόσπασμα από το βιβλίο της Γεωργίας Σκοπούλη “Αυτές που γίναν ένα με τη γη” – “Η διδακτορία της Ομορφιάς . Είναι ενεργό κομμάτι της πόλης και σημείο αναφοράς του πολιτισμού της.