Εβδομάδα ανακοίνωσης των βαθμολογιών των πανελλαδικών εξετάσεων αυτή που μας πέρασε και την προσοχή μας τράβηξε ο νεαρός μαθητής με καταγωγή από το Ιράν, Κούρος Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί. Ο 19χρονος πρόσφυγας, βρέθηκε στην χώρα μας μαζί με τους γονείς του και τον μικρό του αδελφό το 2019, αποτολμώντας και εκείνος όπως τόσοιάλλοι πριν αλλά και μετά από αυτον, το δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο ταξίδι προς την Ευρώπη της ευημερίας και της ειρήνης. Αρχικά ο νεαρός μαζί με τους δικους του βρέθηκαν στο ΚΥΤ της Μόριας στην Λέσβο, ενώ στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στον καταυλισμό του Καρα Τεπέ. Δεν χρειάστηκαν όμως παρά μόνο τρία χρόνια, ώστε ο μικρός να βρεθεί από τις σχολικές τάξεις του λυκείου που τον φιλοξένησαν ένα βήμα πριν το Πανεπιστήμιο, ως αριστούχος στην δοκιμασία των πανελλαδικών. Ένα τέτοιο συμβαν δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει με χαρά, συγκίνηση και ευχαρίστηση για το γεγονός ότι παρά τις όλες δυσμενείς για τους ανθρώπους αυτούς συνθήκες, η χώρα σου γίνεται έστω και έτσι ένα όχημα για την εκπλήρωση των δικών τους επιθυμιών.
Οι παραπάνω σκέψεις όμως γρήγορα περνούν στο παρελθόν, καθώς ταξιδεύουν σε εμάς εικόνες όπως αυτές που μας ήρθαν την περασμένη Παρασκευή από την Μελάγια, τον ισπανικό θύλακα στα σύνορα της ιβηρικής χώρας με εκείνης του Μαρόκου. Εκεί λοιπόν διαδραματίστηκε ένα ακόμα επεισόδιο του δράματος δύο χιλιάδων απελπισμένων μεταναστών, με καταγωγή κυρίως από το Σουδάν, που βιώνοντας τα δεινά του πολέμου και της φτώχειας, επιχείρησαν να ξεπεράσουν το εμπόδιο του φράχτη έξι μέτρων που έχει ανεγερθεί με σκοπό να τους στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής και να βρεθούν στο hotspot που βρίσκεται επί ισπανικού εδάφους στην περιοχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρόμοια σκηνικά έχουν λάβει χώρα στο ίδιο μέρος, το οποίο αποτελεί (μαζί με την Θέουτα) το μοναδικό χερσαίο σύνορο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αφρικής. Αυτή την φορά όμως το σκηνικό που στήθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας του Μαρόκου αλλά και της Ισπανίας ήταν πρωτοφανές ως προς την αγριότητα του, με τα video και τις φωτογραφίες που έχουν έρθει στο φως να σοκάρουν, φανερώνοντας την χωρίς έλεος καταστολή των μεταναστών. Άνθρωποι κείτονταν στο έδαφος χωρίς να μπορεί κανένας να ξεχωρίσει ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς, με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να καταγγέλλουν τις αρχές για την καθυστερημένη αντίδραση τους σε ότι αφορά την περίθαλψη των τραυματιών. Το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν ο θάνατος 31 ανθρώπων ενώ εκατοντάδες ακόμα βρέθηκαν βαρύτερα ή ελαφρύτερα τραυματισμένοι. Από την πλευρά του ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ έκανε λόγο για “επίθεση στην εδαφική ακεραιότητα της Ισπανίας” (άραγε διεκδικούσαν οι μετανάστες αυτοί κάποιο από τα εδάφη της;), ρίχνοντας της ευθύνη για τα τραγικά γεγονότα κατά αποκλειστικότητα στους διακινητές.
Ο νους μας λοιπόν όταν διαβάζουμε αυτά δεν μπορεί παρά να επιστρέφει σε όλα όσα αποτελούν θεσμική κανονικότητα για τους “κολασμένους” αυτής της γης και δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τους φράχτες της Μελάγια και του Έβρου, τα κλειστά σύνορα της Ειδομένης, η Λαμπετούζα, οι επαναπροωθήσεις, τα ναυάγια και οι συμφωνίες Ε.Ε. – Ερντογάν. Είναι οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που με συνέπεια ακολουθούν οι κυβερνήσεις των κρατών που την αποτελούν, ακολουθώντας την φρασεολογία μιας δήθεν “ασύμμετρης απειλής” από την οποία κινδυνεύουμε. Είναι αυτές οι λογικές που οδήγησαν και την χώρα μας δύο χρόνια πριν στην ντροπή του λεγόμενου “έπους του Έβρου”, εκεί που οι ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας μαζί με ορισμένους ακόμα καλοθελητές κυνηγούσαν γυναικόπαιδα, στα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας, ενώ σε ότι αφορά τα πιο προσφατά φέρνει την κυβέρνηση της χώρας απέναντι σε βαριές καταγγελίες από σημαντικούς διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Αμνηστία αλλά και ρεπορτάζ μεγάλων εφημερίδων του εξωτερικού, για βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο. Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή είναι χρέος των ευρωπαϊκών κοινωνιών να δώσουν στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών ακόμα πιο δυναμικά και πλειοψηφικά την μάχη απέναντι στις πολιτικές εκφασισμού της καθημερινότητας τους. Γιατί όλα όσα συμβαίνουν στην ήπειρο μας τα τελευταία χρόνια σχετικά με το μεταναστευτικό, μόνο αποστροφή μπορούν να μας δημιουργήσουν, φέρνοντας μας αντιμέτωπους με εικόνες από το πιο “σκοτεινό” ιστορικό μας παρελθόν. Μόνο που δυστυχώς για εμάς, αυτή την φορά κανένας μας δεν θα έχει το άλλοθι ότι δεν ήξερε.