Η ανθρωπότητα ολάκερη βρίσκεται στο «κατώφλι» σημαντικών διεργασιών, ικανών να κλονίσουν, ακόμη και να γκρεμίσουν τον «καναπέ» στον οποίο κάθεται μεγάλο μέρος της σήμερα, συχνά χωρίς καν να μπορεί να φανταστεί το τι μπορεί να την περιμένει.
Κι όμως Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Παλαιστίνη θα έπρεπε να την έχουν ψυλλιάσει για το που πάει η δουλειά. Σε πάνω από 50 μετριούνται σήμερα οι ενεργές εστίες πολέμου στον πλανήτη μας και πόσες να είναι άραγε αυτές που είναι έτοιμες να εκραγούν;
Όπως, μας έχει ενημερώσει η ΕΕ θα πρέπει οι πολίτες να φροντίσουμε να επιβιώσουμε αυτάρκεις για τουλάχιστον 72 ώρες. Στην πράξη αυτό σημαίνει να έχουμε μαζέψει τα αναγκαία λίτρα νερού, κονσέρβες, ξηρά τροφή, τρόφιμα που ετοιμάζονται με λίγο νερό και καλύτερα χωρίς ρεύμα, και βέβαια, “προς Θεού” μην ξεχάσουμε τις μπαταρίες και το … ανοιχτήρι.
Τι είναι, όμως, αυτό που μπορεί να πλήξει τον καθένα μας; Κι αν είναι έτσι τι μπορούμε να κάνουμε να το αποφύγουμε;
Σαφώς δεν θα βοηθήσει η μέθοδος της στρουθοκαμήλου, που χώνει το κεφάλι της στο χώμα μπροστά στα δύσκολα.
Για να έχουμε σαφή αντίληψη για το τι συμβαίνει πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πάνω σε ποιο «θεμέλιο» είναι χτισμένη η ζωή μας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το κέρδος, το επιχειρηματικό κέρδος, που είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος» κάθε οικονομικής δραστηριότητας στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, είτε σε αυτή δραστηριοποιούνται ιδιωτικές, είτε δημόσιες επιχειρήσεις. Σήμερα τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας, αλλά και σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο συγκρούονται για το κέρδος γιγαντιαίες επιχειρήσεις, τα μονοπώλια. Για να κερδίσουν πρέπει να επεκτείνουν τη δράση τους, να συντρίψουν τους ανταγωνιστές τους. Στο «ενεργητικό» τους έχουν τους κρατικούς μηχανισμούς, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την αντεργατική νομοθεσία (για το εσωτερικό), τις πολεμικές «μηχανές» (για το εξωτερικό).
Η διαπάλη για τους δασμούς, που ξεκίνησε ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, εκφράζει τη διάσταση της όξυνσης των εμπορικών πολέμων για το καπιταλιστικό κέρδος. Υπάρχουν, όπως μπορούμε να σκεφτούμε, πολλές διαστάσεις: Διπλωματικές πιέσεις, οικονομικά μέσα, όπως π.χ. είναι οι οικονομικές κυρώσεις, οι κατασκοπευτικοί πόλεμοι και άλλα πιο βρωμερά και υπόγεια μέσα. Σε τελική φάση κι αν δεν τελεσφορήσουν τα παζάρια, ανάλογα και με τις συγκυρίες, οδηγούμαστε στον πόλεμο, μιας και οι αστικές τάξεις, οι «κουμανταδόροι» αυτής της εκμεταλλευτικής και άδικης κοινωνίας, δεν έχουν άλλο τελικό μέσο για να μετρήσουν τη δύναμή τους και να λύσουν τις διαφορές τους.
Κι εδώ είναι πολύ χαρακτηριστικές οι εξελίξεις στον πόλεμο της Ουκρανίας, που για πάνω από 3 χρόνια εξελίσσεται ανάμεσα στην ουκρανική αστική τάξη, με συμμάχους ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–ΕΕ και τη ρωσική αστική τάξη, που έχει τους δικούς της συμμάχους. Άσχετα από τα υπαρκτά ή ανύπαρκτα προσχήματα που αξιοποιεί η κάθε πλευρά, είναι πλέον ολοφάνερο πως ο πόλεμος έγινε για το πώς θα μοιραστούν εύφορη γη, σπάνιες γαίες, ενέργεια, αγωγοί, λιμάνια, ΑΟΖ της Μαύρης Θάλασσας, μερίδια αγορών κοκ. Κι η καπιταλιστική Ρωσία απέδειξε πως αν και νεαρό «αρπακτικό» στον καπιταλιστικό κόσμο, έχει την πολιτικό-οικονομική και κυρίως τη στρατιωτική δύναμη να αναμετρηθεί στα ίσια με το ευρωατλαντικό μπλοκ και να καταγάγει επιτυχίες στα πεδία των μαχών. Εξέλιξη, που κλόνισε την ίδια την ευρωατλαντική συμμαχία, μιας και οι ΗΠΑ θέλουν να «κλείσουν» το ουκρανικό μέτωπο για να εστιάσουν στον κύριο αντίπαλο τους, που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία τους στις παγκόσμιες αγορές, δηλαδή την καπιταλιστική Κίνα. Καθόλου τυχαία δεν είναι η εστίασή τους σε Παναμά, Γροιλανδία, στη συνεχόμενη στήριξη του Ισραήλ, που σφαγιάζει τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, στο «τράβηγμα» της Ινδίας κ.ά, που όλα συνδέονται με την επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση.
Ο καπιταλιστικός κόσμος βαδίζει προς νέα παγκόσμια κρίση και η ΕΕ μπαίνοντας σε «ράγες» πολεμικής οικονομίας για άλλη μια φορά επιδιώκει να ρίξει τα βάρη στους εργαζόμενους και προετοιμάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (και την ελληνική) να πληρώσουν από την τσέπη τους και με το αίμα τους, τα συμφέροντα των Ευρωπαίων καπιταλιστών, των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Οι εξελίξεις φωνάζουν πως έχει φτάσει η ώρα οι εργαζόμενοι να πάρουν τις αποφάσεις τους, να δυναμώσουν τους αγώνες τους, να πούνε «φτάνει πια» και να αρπάξουν εκείνο το «ανοιχτήρι» που θα κόψει τα δεσμά αυτού του φαύλου κύκλου της εκμετάλλευσης και των πολέμων και θα ανοίξει τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία, που δεν θα στηρίζεται στο κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Μέλος της ΚΕ
& Υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ