in , ,

Good Bye, Lenin!, κριτική της ταινίας | του Κόσμα Κοψάρη

editor_image

Κριτικός


Τι γίνεται όταν η μαμά Κέρνερ, μια αφοσιωμένη κομμουνίστρια της Ανατολικής Γερμανίας, πέφτει σε κώμα και όταν ξυπνά το τείχος έχει πέσει; Τα παιδιά της τότε αναρωτιούνται πόσο η ευαίσθητη υγεία της θα αντέξει αυτόν τον νέο κόσμο. Τελικά, η μαμά τους αποδεικνύεται αναπόσπαστο κομμάτι του παλαιού καθεστώτος, διότι όταν μετακινηθεί το άγαλμα του Λένιν, τότε θα φύγει και εκείνη μαζί του. Θα προτιμήσουν και οι δυο να παραμείνουν στο παρελθόν της ιστορίας, θα αντισταθούν στην άμεση αναμέτρηση με το παρόν. Η εξέλιξη που λέγεται «Wind of change» δεν μπορεί πια να τούς αγγίξει. Η ηρωίδα υπηρέτησε τα ιδανικά και τις αρχές μιας άλλης εποχής τόσο πιστά που κατάντησε καρικατούρα αυτού του συστήματος, σε σημείο που να μην μπορεί πια να επιβιώσει όταν εκείνο δεν θα υφίσταται.

Όσο και να φαίνεται μια ταινία με έντονη πολιτική χροιά, ουσιαστικά συνιστά μια αρμαθιά από μελαγχολικά στιγμιότυπα αποδίδοντας την παρακμή εκείνων των χρόνων της πτώσης. Δεν είναι εύκολη η κατάρρευση του κομμουνισμού που ίσχυε τότε για όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που θεωρούσαν τη Δύση συνώνυμο της διαφθοράς, της στεγνής παγκοσμιοποίησης και ενός μηχανικού καταναλωτισμού. Το βαθύτερο μήνυμα της ταινίας είναι η ανθρωπιά ως ελλείπον σημείο πολιτικών μεθοδεύσεων που αλλοιώνουν συνειδήσεις, καθιστώντας τον άνθρωπο νευρόσπαστο, κάνοντάς τον να πιστεύει στην ουτοπία, σε ξεχασμένους παράδεισους.

Έλα, όμως, που κάποτε το άτομο με τραγικότητα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα ληγμένο προϊόν, όπως εκείνα του ανατολικού κόσμου που έπρεπε να αποσυρθούν από την αγορά, όπως οι τηλεοπτικές εκπομπές που απότομα κόβονται γιατί δεν πουλάνε πια. Οι καιροί αλλάζουν αλλά και μένουν ίδιοι. Το θέμα είναι μήπως κάποτε ο Λένιν επιστρέψει και μάς κοιτάζει σιωπηλά και βαθυστόχαστα όχι για τις εμπειρίες που βίωσε η ανθρωπότητα αλλά για τον πολύτιμο χρόνο που χάθηκε. Εξαιρετικό δείγμα νεορεαλιστικής γερμανικής ταινίας, με απλότητα στην αφηγηματική ροή, πλούσια σε εικόνες και συμβολισμούς, εξαίρετες ανάδρομες αφηγήσεις και ένα θλιβερό, μα τόσο αυθεντικό, φινάλε.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *