Το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών της 14ης Μαΐου και της 28ης Μαΐου για εμάς και για τους Ευρωπαίους ήταν μια έκπληξη, γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον αξιακό κώδικα της Τουρκίας, που είναι διαφορετικός από τον δικό μας. Η κοινή λογική έλεγε ότι με τόση φτώχεια (το 2008 η αναλογία τουρκικής λίρας προς ευρώ ήταν 2 προς 1, ενώ σήμερα είναι 25 προς 1), ανέχεια, δυσβάσταχτες αυξήσεις σε βασικά προϊόντα και με τόσους χιλιάδες νεκρούς από τους σεισμούς, η ήττα του Ερντογάν ήταν παραπάνω από διαφαινόμενη. Όμως για την τουρκική κοινωνία, που πιστεύει σε άλλες αξίες από μια δυτική κοινωνία, η επανεκλογή του Ερντογάν ήρθε απολύτως φυσιολογικά. Αν και όλες οι δημοσκοπήσεις έδιναν προβάδισμα 10 και πλέον μονάδων στον αντίπαλο του Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου (που ήταν ο πλέον βολικός αντίπαλος, σε αντίθεση π.χ. με τον Ιμάμογλου που είχε μια πολύ μεγαλύτερη δυναμική), για πολύ λίγο δεν εκλέχτηκε από τον πρώτο γύρο. Ακόμη και στις σεισμογενείς περιοχές, που είχανε χιλιάδες νεκρούς, είχε πολύ μεγάλα ποσοστά.
Για τους Τούρκους, ο Ερντογάν είναι ο μπαμπάκας (babacığım), όπως ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ, ο Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), που τους μιλάει με γλυκά λόγια, τους τραγουδάει και τους μοιράζει χρήματα, όπως είδαμε σε πολλά τηλεοπτικά πλάνα. Βλέπουν αυτόν που θα δημιουργήσει το όραμα της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Ευρασιανισμού, δηλαδή της γεωπολιτικής θεωρίας που λέει ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι η Ευρασία (Rimland κατά τον Spykman), γιατί εκεί είναι οι πηγές του νερού, της ενέργειας, υπάρχουν αχανείς εκτάσεις για καλλιέργειες και υπάρχει πολύ μεγάλη δημογραφική αύξηση, σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου όλα τα παραπάνω εξαντλούνται. Η Τουρκία έχει ήδη στρέψει τη προσοχή της μακριά από την Ευρώπη και πιο κοντά στη Κεντρική Ασία, όπου υπάρχουν τουρκογενείς πληθυσμοί και όπου θέλει να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό και όχι ρόλο κομπάρσου.
Η τουρκική πολιτική έχει θέσει τρεις ημερομηνίες-ορόσημα:
⬛ 29/10/1923-29/10/2023: 100 χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας
⬛ 1453-2053: 600 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης
⬛ 1071-2071: 1000 χρόνια από την μάχη του Μαντζικέρτ (η αποφασιστική νίκη των Σελτζούκων που τους επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση τους στη Μικρά Ασία)
Οι στόχοι της δεν είναι απλά να είναι μια περιφερειακή δύναμη. Θέλει από τους G20 που είναι σήμερα, να περάσει στους G7 (δηλαδή στις 7 μεγαλύτερες πολιτικά και οικονομικά δυνάμεις) και μέχρι το 2071 (έτος ορόσημο όπως αναφέρουμε παραπάνω) η επιθυμία της να είναι μια από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου.
Ο Ερντογάν, που αυτά τα χρόνια χτίζει πολύ προσεκτικά το προφίλ του, για να περάσει στη πρώτη θέση όλων των εποχών στη τουρκική κοινωνία και να προχωρήσει στην ‘αγιοποίηση’ του, ακολουθάει πιστά και αντιγράφει τις κινήσεις των Οθωμανών σουλτάνων. Όλους τους πνευματικούς δασκάλους ή συμβούλους του (Νταβούτογλου, Φετουλάχ Γκιουλέν, Μπαμπατζάν, Τσαβούσογλου κλπ.), τους εξαφάνισε ή τους εκκαθάρισε, γιατί γνωρίζουν τα τρωτά του σημεία. Ότι δηλαδή κάνανε και οι Οθωμανοί σουλτάνοι, τους οποίους ο Ερντογάν θαυμάζει, που σκοτώνανε τους συγγενείς τους, τους δασκάλους τους και τους συμβούλους τους για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Από το 1994 έως το 1998 δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, από το 2003 έως το 2014, τρεις θητείες ως πρωθυπουργός και από το 2014 έως το 2028 (μαζί με την μόλις κερδισμένη), τρεις θητείες ως πρόεδρος της Τουρκίας. Δηλαδή πάνω από 30 χρόνια στο προσκήνιο και σχεδόν 25 χρόνια απόλυτης εξουσίας.
Ο Ερντογάν θέλει να πάρει την θέση του Κεμάλ Ατατούρκ στη τουρκική κοινωνία. Όπου πάρα πολλές πλατείες και δρόμοι έχουν το όνομα του, σχολεία και δημόσια κτίρια έχουν τη προτομή του και τη φωτογραφία του. Θέλει όταν θα αποχωρήσει και πολιτικά και βιολογικά, να έχει πάρει αυτός αυτή τη θέση.
Η Τουρκία δεν σταμάτησε πότε να είναι αναθεωρητική δύναμη και να κυνηγάει τους στόχους της, σταθερά και αταλάντευτα όλα αυτά τα χρόνια, άσχετα το ποιος είναι στην εξουσία. Το δόγμα της γαλάζιας πατρίδας (Mavi Vatan) μας δίνει το στίγμα, όπου τεράστια κομμάτια της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, διεκδικούνται από τη Τουρκία. Και δεν θα σταματήσει, παρόλα τα ευχολόγια των εδώ κρατούντων, ότι δηλαδή μπορεί να επικρατήσει η λογική και μια κατευναστική πολιτική. Και είναι πολύ επίφοβο ότι η Δύση για να δελεάσει και να επαναφέρει την Τουρκία στον δυτικό χώρο, θα χρησιμοποιήσει την χώρα μας ως μια σύγχρονη Ιφιγένεια. Θα πρέπει λοιπόν να προσέξουμε πάρα πολύ τις κινήσεις μας τόσο σε διπλωματικό επίπεδο όσο και στη αμυντική μας πολιτική για να μην βρεθούμε προ μεγάλων αρνητικών εκπλήξεων που θα σημάνουν τον ακρωτηριασμό της χώρας μας (είτε γεωγραφικά, είτε γεωπολιτικά, είτε οικονομικά) και θα θέσει σε κίνδυνο το μέλλον των επόμενων γενεών.