Η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας παρουσιάζει την ταινία «Τελευταίο Μετρό» Ημέρα προβολής: 23 Απριλίου 2025 Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας Ώρα έναρξης: 21:00 Είσοδος ελεύθερη
Παρίσι, φθινόπωρο 1942.
Στο θέατρο της Μονμάρτης προσλαμβάνεται ως πρωταγωνιστής ο Μπερνάρ Γκρανζέ κι αρχίζουν οι πρόβες ενός καινούργιου έργου με τίτλο «Οι εξαφανισμένοι».
Η Μάριον, διάσημη ηθοποιός του γαλλικού μπουλβάρ, διευθύνει μόνη της το θέατρο του εβραίου συζύγου της Λούκα Στάινερ, ο οποίος είναι εξαφανισμένος για τις αρχές κατοχής.
Στην πραγματικότητα όμως είναι κρυμμένος στο υπόγειο του θεάτρου, δίνοντας από εκεί τις σκηνοθετικές οδηγίες για το ανέβασμα των παραστάσεων οι οποίες τελειώνουν πριν περάσει το τελευταίο μέτρο. Η εμφάνιση του νέου και προικισμένου ηθοποιού Μπερνάρ, αναστατώνει συναισθηματικά την Μάριον και τα πράγματα αρχίζουν να κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, καθώς εκείνη ισοπεδώνεται από όσα πρέπει να κρύψει κι εκείνος καίγεται από την εξωστρέφειά του.
Ένα αδιάκοπο «κορώνα-γράμματα» που δεν καταφέρνει ποτέ να πέσει σε καμία από τις δύο πλευρές. Στο τελευταίο μετρό ο Τρυφώ επιβιβάζει όλα όσα τον έχουν προσωπικά διαμορφώσει κι όσα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελούν εκφράσεις του συλλογικού ασυνειδήτου. Την προβληματική της επιβίωσης, τη σχέση της ζωής με την τέχνη, το αιώνια αναπάντητο ερώτημα για τον έρωτα. Όμως ο μεγαλύτερος επιβάτης του τελευταίου μετρό είναι ο ρομαντισμός.
Όχι με την μορφή ενός διαμορφωμένου προς πώληση προϊόντος που συναντάμε τα πολλά τελευταία χρόνια, αλλά ενός ρομαντισμού που εναγκαλίζεται το συναίσθημα, όπως εκδηλώνεται στην επαφή μας με τους άλλους και τα πράγματα. Ο Τρυφώ κινηματογραφεί αγαπώντας όλες τις ανθρώπινες δράσεις των πρωταγωνιστών του. Την αντίσταση, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το καθήκον. Κι όσα «μουρμουρίζει» ή υπονοεί, ακούγονται πολύ πιο δυνατά από όσα έχουν καταδηλωθεί.
Η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του σκηνοθέτη, τιμήθηκε με 10 βραβεία Σεζάρ, ήταν υποψήφια για ΟΣΚΑΡ καλύτερης ξένης ταινίας και θεωρήθηκε από πολλούς «η τελευταία μεγάλη του ταινία» Ο Σκηνοθέτης Ο Φρανσουά Τρυφώ (1932-1984) υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Νέου Κύματος στον κινηματογράφο και θεωρείται από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στη Γαλλία.
Μεγάλωσε μέχρι τα 10 με τη γιαγιά του και στη συνέχεια η μητέρα του και ο θετός πατέρας του τον έφεραν στο κατεχόμενο Παρίσι.
Δεν ανέπτυξε καμιά ουσιαστική συναισθηματική σχέση με τους γονείς του και ο κινηματογράφος αποτέλεσε το μεγαλύτερο μοναχικό καταφύγιο. Μοναχικός, άνθρωπος εσωτερικός, με επιλογές δύσκολες και βασανιστικές, με μια καταγραμμένη απόπειρα αυτοκτονίας, μια αποτυχημένη στρατιωτική θητεία, πέρασμα από το αναμορφωτήριο είχε δηλώσει «δεν κοιτάζω για πολλή ώρα τον ουρανό, γιατί όταν ξανακοιτάζω κάτω, ο κόσμος μου φαίνεται φριχτός».
Για τον Τρυφώ η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται, όπου ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και τις λύπες του βίου.
Το ιδιαίτερο ύφος του Τρυφώ δε δυναστεύει την αφήγηση και αφήνει τα φιλμικά πρόσωπα να αναπνεύσουν. Ο κινηματογραφικός φακός του, τα παρακολουθεί με καθαρό βλέμμα απαλλαγμένο από πολιτικές ή ψυχαναλυτικές παρεμβολές.