Η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι καινούργια. Την υπηρετούν τα δεξιά κόμματα πολλά χρόνια και την επαναφέρουν στο προσκήνιο κάθε φορά που νιώθουν στριμωγμένα. Ο στόχος είναι να παρουσιαστούν σαν ισοδύναμοι κίνδυνοι ο φασισμός-ναζισμός και ο κομμουνισμός στις διάφορες εκδοχές του. Σύμφωνα με τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ναζισμός και κομμουνισμός είναι οι δύο όψεις του ολοκληρωτισμού, ο ένας τροφοδοτεί τον άλλο, είναι ορκισμένοι εχθροί του κοινοβουλευτισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Πριν από μερικά χρόνια Λιθουανοί και Ούγγροι ευρωβουλευτές ζήτησαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εξετάσει ενιαία το θέμα της απαγόρευσης επίδειξης της ναζιστικής σβάστικας και του σφυροδρέπανου ως παρόμοιων συμβόλων του ολοκληρωτισμού. Στις γερμανικές εκλογές η Χριστιανοδημοκρατία και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους επισείοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο που υποτίθεται πως θα πολιορκούσε τη χώρα-μητρόπολη της Ευρώπης αν το κόμμα της Αριστεράς συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Η Αριστερά μπήκε με το ζόρι στη Βουλή, δεν θα είναι σε κυβέρνηση συνασπισμού, άρα η δημοκρατία σώθηκε!!!
Ο φασίστας πρόεδρος της Βραζιλίας Μπολσονάρο, που είναι βουτηγμένος στη διαφθορά, μιλάει συνεχώς για τον κομμουνιστικό κίνδυνο που υπονομεύει τη χώρα του και προειδοποιεί ότι δεν θα διστάσει να κατεβάσει τον στρατό για να την προστατεύσει. Στο ίδιο μήκος κύματος και άλλοι ακροδεξιοί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι όταν κερδίζουν εκλογές υποστηρίζουν ότι νίκησε η δημοκρατία και όταν τις χάνουν καταγγέλλουν νοθείες, συνωμοσίες του παγκόσμιου κομμουνισμού, καλούν τις ένοπλες δυνάμεις να παρέμβουν και τις ΗΠΑ να επιβάλουν κυρώσεις. Ο Τραμπ χαρακτηρίζει επικίνδυνους αριστερούς τους Δημοκρατικούς και θεωρεί κομμουνιστές όσους έχουν διαφορετική άποψη από τη δική του. Αν τους πάρει κανείς στα σοβαρά πρέπει να πιστέψει ότι το φάντασμα του κομμουνισμού πλανάται πάνω από τον πλανήτη. Πρέπει όμως να τους πάρεις σοβαρά και αυτούς και πολλούς άλλους τους ιδίου φυράματος σε διάφορες περιοχές του κόσμου, γιατί αυτοί συνιστούν πραγματική απειλή για τη δημοκρατία.
Και στην Ελλάδα;
Παρόμοιες απόψεις κατατίθενται στη δημόσια συζήτηση όχι μόνο από περιθωριακούς και γραφικούς πολιτικούς και δημοσιολόγους, αλλά και από στελέχη της συντηρητικής παράταξης. Λένε ‘ελαφρά τη καρδία’ τις απόψεις αυτές και κανείς από την ηγεσία δεν τους επαναφέρει στην τάξη, είτε γιατί δεν μπορεί είτε, κάτι που είναι χειρότερο, γιατί δεν θέλει. Ο ένας…, μέλος της κυβέρνησης, βλέπει ότι τον συμφέρει: «…Από ότι είδα τις τελευταίες μέρες βία άσκησαν και εκείνοι που επιτέθηκαν στους φασίστες… Προχθές εγώ από αυτά που είδα, είδα βία έξω από το σχολείο, κ.α…». Ο άλλος, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, έβγαλε ετυμηγορία: «Η δράση της Αριστεράς γεννά την αντίδραση της άλλης πλευράς». Κατά την άποψη δε πρώην υπουργού της Ν.Δ., είναι εκτεθειμένος ο Τσίπρας γιατί συναντήθηκε με τον στοχαστή Σλαβόι Ζίζεκ!
Διάφοροι ‘απίθανοι’ εγκαλούν παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ ότι ερωτοτροπούν με τον εξτρεμισμό και μέμφονται τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή κατηγορεί την αστυνομία ότι ασκεί αδικαιολόγητη βία απέναντι στις διαδηλώσεις και ότι ανέχεται τη δράση των ακροδεξιών ομάδων. Αλλά ακόμη και ο πρωθυπουργός, κατά δήλωσή του, συνεπής φιλελεύθερος, διολίσθησε σε ακρότητες. Για την ώρα φραστικές, που ενθαρρύνουν όμως τις λογικές του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και της δαιμονοποίησης του πολιτικού αντιπάλου, παρουσιάζοντάς τον ως εχθρό του κοινοβουλευτισμού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από λίγες μέρες, μιλώντας στη Βαλένθια στο συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας, αποκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ «λαϊκιστή της άκρας Αριστεράς». Η θεωρία των δύο άκρων είναι αντιδραστική και βαθιά διχαστική. Η προβολή της δεν ενοχλεί την άκρα Δεξιά. Το αντίθετο: την ευνοεί.
Αντίθετα, μια ειδυλλιακή εικόνα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα παρουσίασε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στο συνέδριο του αδελφού κόμματος στην Ισπανία. Ανέφερε ότι με την πολιτική του πέτυχε όλους τους στόχους που είχε θέσει: «Μειώσαμε τους φόρους για όλους τους Έλληνες, περιορίσαμε τη γραφειοκρατία, δημιουργήσαμε ένα ψηφιακό κράτος, εκσυγχρονίσαμε το κόμμα μας». Πρόκειται για θαύμα που όμοιό του δεν έχει ζήσει η Ελλάδα, φαντάζομαι και καμία άλλη χώρα στον πλανήτη. Αν έχει καταφέρει η Νέα Δημοκρατία τόσα πράγματα μέσα σε δύο χρόνια, αναρωτιέται κανείς τι άλλο εξίσου εντυπωσιακό πρέπει να περιμένουν οι πολίτες.
Η πραγματικότητα βεβαίως είναι διαφορετική (ακρίβεια, ανεργία, εκτίναξη του δημόσιου χρέους, εγκληματικότητα, έξαρση της πανδημίας), αλλά μην περιμένετε σε τέτοιες πανηγυρικές τελετές να υπάρχουν και στοιχεία αυτοκριτικής. Η αναγνώριση λαθών δείχνει αδυναμία και είναι βούτυρο στο ψωμί των αντιπάλων που καραδοκούν για να πάρουν την μπουκιά από το στόμα των σωτήρων που συμπεριφέρονται σαν να είναι ιδιοκτήτες της χώρας. Άλλωστε σε ξένους απευθυνόταν και έπρεπε να διαφημίσει τον εαυτό του, την παράταξή του και να τροφοδοτήσει με ενθουσιασμό τους συναγωνιστές του που παλεύουν κι αυτοί να επιστρέψουν στην κυβέρνηση χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, όπως το έκανε η Νέα Δημοκρατία: φλερτ με την άκρα Δεξιά, δαιμονοποίηση των διαφορετικών, ψάρεμα στα θολά νερά με εύπεπτα δολώματα, εθνικιστικές κορώνες, μεγαλόστομες τυπολογίες και κυρίως δεσμεύσεις απέναντι στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Ο Κ. Μητσοτάκης επέμεινε να παρουσιάζει ότι ζούμε ούτε λίγο ούτε πολύ σε ένα παράδεισο. Λέτε να συμβαίνει και να μην το γνωρίζουμε;