Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών αναδεικνύει ένα μεγάλο πολιτικό κενό στην αριστερή- προοδευτική πλευρά του πολιτικού συστήματος. Η τεράστια αποχή, η άνοδος της ακροδεξιάς και ο κατακερματισμένος αριστερός και προοδευτικός χώρος,μαρτυρούν την αδυναμία των κομμάτων να αφουγκραστούν τις ανάγκες και τις αγωνίες των πολιτών. Δυστυχώς, η συζήτηση παρεκτρέπεται στην ονοματολογία με μια προσωποκεντρική προσέγγιση, δίχως να κουβεντιάζουμε το μείζον, το πολιτικό περιεχόμενο μιας πρωτοβουλίας, που θα δώσει διέξοδο.
Η παρηκμασμένη σοσιαλδημοκρατία 12 χρόνια μετά την συνθηκολόγηση με την Δεξιά αδυνατεί να παραδεχτεί, ότι ακύρωσε τον εαυτό της, μη δυνάμενη να κάνει μια βαθιά τομή με το παρελθόν. Συνεχίζει (ευτυχώς με αρκετές εξαιρέσεις πια)με διάθεση αυτοδικαίωσης για την περίοδο 2010-2012 και ανατρέπει την προοπτική σύγκλισης σε ένα αντιδεξιό, αντινεοφιλελεύθερο προσανατολισμό.
Η Αριστερά από την άλλη, είτε μένει φοβική σε καθεστώς περιχαράκωσης και απομόνωσης παρακολουθώντας την κοινωνία να καταστρέφεται, είτε αδυνατεί να συνεννοηθεί σε ένα minimumπρόγραμμα δράσης για τα μεγάλα θέματα.
Τέλος, χιλιάδες ανένταχτοι πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό χώρο διαπιστώνοντας την απουσία προοπτικής κυβερνησιμότητας στους υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς, επέλεξαν την αποχή ή την ψήφο διαμαρτυρίας.
Και όλα αυτά την ώρα που η ΝΔ χάνει 1.000.000 ψηφοφόρους!
Τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν κάθε δημοκρατικό πολίτη.
Η όποια λύση δεν μπορεί παρά να προκύψει μέσα από την ορθή ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα του προοδευτικού τόξου, διότι νιώθουν ότι δεν έχουν να πουν κάτι για τα μεγάλα ζητήματα ή ότι όσα λένε περισσότερο κινούνται σε μια λογική διαχείρισης και λιγότερο προσφέρουν μια εναλλακτική, κυβερνητική πρόταση διακυβέρνησης.
Αν θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει τους μεγάλους άξονες προβληματισμού, πάνω στους οποίους θα μπορούσαν να προκύψουν συνθέσεις και υπερβάσεις, θα έλεγε πως έχουμε τέσσερα βασικά πεδία:
- Το μεγάλο εθνικό ζήτημα για την θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και την πορεία της σε σχέση εξάρτησης με τις μεγάλες δυνάμεις του νέου πολυπολικού κόσμου.
- Το κοινωνικό ζήτημα που εμπεριέχει την στήριξη της εργασίας και του κοινωνικού κράτους μέσω μιας νέας συμφωνίας, που θα σέβεται τον εργαζόμενο ως βασικό συντελεστή οικονομικής και κοινωνικής προόδου.
- Το παραγωγικό ζήτημα που αναδεικνύει τις δυνατότητες της χώρας, τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και την απομάκρυνσή της από το καθεστώς της μονοκαλλιέργειας του τριτογενούς τομέα, με παράλληλη ενίσχυση της βιοτεχνίας και της αγροτιάς.
- Το δημογραφικό ζήτημα με την εθνική του διάσταση για την διατήρησή της ιστορικής συνέχειας του λαού μας.
Προφανώς και δεν είναι δυνατόν ρεύματα της ευρύτερης Αριστεράς με την πληθυντική της έννοια, να συναντηθούν σε όλα τα παραπάνω ζητήματα, ούτε και είναι αυτό το ζητούμενο στην παρούσα φάση.
Το ζητούμενο είναι μια minimumπρογραμματική συμφωνία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων με την συμμετοχή της κοινωνίας, που θα περιγράφει μια εναλλακτική ιδεολογικοπολιτική πρόταση εξουσίας.
Για παράδειγμα, την ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται σε λίγες ημέρες να εφαρμόσει την 6ήμερη εργασία η άλλη πρόταση θα πρέπει να μιλήσει για 35ώρο και 4ήμερη εργασία χωρίς μείωση αποδοχών.
Ο προοδευτικός χώρος δεν πρέπει να φοβηθεί την ευθύνη. Έχει ιστορική υποχρέωση να συσπειρωθεί για να διώξει την ΝΔ και μαζί τις δεξιές πολιτικές που μαστίζουν την κοινωνία.