Παρεμβάσεις: Σχέδια

Σήμερα θα στήσω μια φανταστική γέφυρα από την Ήπειρο στην Μύκονο. Τι ενώνει τα δύο υπέροχα μέρη; Το άγχος των επαγγελματιών τους για τις υποχρεώσεις τους και η προσδοκία για τον φετινό τουρισμό. Σε μια χώρα ούτε καν ακόμη ημιεμβολιασμένη, σε καθεστώς λοκ ντάουν, σε τούνελ οικονομικό, όλοι αναμένουν το φετινό σχέδιο για τον τουρισμό. Κεντρικό, ευρύ, ασφαλές το σχέδιο αυτό θα είναι καθοριστικό όχι μόνο για την Ήπειρο ή την Μύκονο, αλλά συνολικά για την οικονομία της Ελλάδας. Ξέρω, οι μελλοντικές γενιές θα πρέπει σοβαρά να συζητήσουν πώς μια ολόκληρη χώρα δεν θα πρέπει να έχει μονοκαλλιέργεια και πως μας αξίζει κάτι καλύτερο από το να είμαστε το υπνωτήριο των Γερμανών. Άντε όμως να κάνεις αυτή την κουβέντα στον επαγγελματία που ασπρίζει στη Μύκονο αυτές τις ημέρες το μαγαζί του ή αντίστοιχα σε έναν ξενοδόχο στην Πάργα. Τώρα τι μένει; Να σώσουμε ό τι γίνεται να σώσουμε; Μα αυτό όπως προείπαμε περνά από κεντρικό σχέδιο. Μπορεί να είμαστε η χώρα του αυτοσχεδιασμού όμως η κυβέρνηση έχει μια τελευταία ευκαιρία. Να μπει σε διαβούλευση γρήγορα με τις τουριστικές ζώνες. Να δρομολογήσει ταχύτατα εμβολιασμό για τον κόσμο της τουριστικής εργασίας-πολλαπλώς επισφαλή κόσμο. Να συνάψει συμφωνία με κράτη για υγειονομικό διάδρομο των επισκεπτών. Να οργανώσει από τώρα την σεζόν του 2022. Να επινοήσει τρόπους για διεύρυνση της σεζόν του 2021. Για ενίσχυση των επαγγελματιών του τουρισμού. Να διαμορφωθούν όροι επιδημιολογικής επιτήρησης όπου απαιτείται. Να, να, να; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Προφανώς το μεγάλο μέρος του σχεδίου περνά από την κυβέρνηση ή τον ΕΟΤ ή τον ΣΕΤΕ. Και προφανώς τα συνήθη για ατομικές ευθύνες δεν περνούν σε πεδία όπως ο τουρισμός. Οι κοινωνίες θα δείξουν συναίνεση αν δουν ότι υπάρχει σχέδιο. Ξεχνούμε το καλοκαίρι του 2020 με τα λοκ ντάουν και το μπάχαλον στις αφίξεις. Και βάζουμε τα δυνατά μας. Συλλογικά. Η κυβέρνηση ακούει;