in

Ταξίδι στον Χρόνο: Το πολυτεχνείο ζει ή δεν ζει; [του Δημήτρη Χρ. Μπανιά]

editor_image

Συνταξιούχος – Οικονομολόγος


Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουν αρκετοί τη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Την εξέγερση που τότε δεν φανταζόταν κανένας ότι αυτά τα «παιδιά» που άλλα σπούδαζαν ή κάπου δούλευαν θα ξεσηκωθούν εναντίον της κρατούσας χούντας. Είχαν προηγηθεί τα μικρά γεγονότα της Νομικής, αλλά μέχρι εκεί, είχαν πάει και αρκετοί φαντάροι και είχαν φάει μια «στιβανιά» ξύλο πολλοί. Τις τέσσεριςς μέρες αυτές, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 17-11-1973 η Αθήνα βρίσκονταν σε επαναστατική διέγερση, γιατί δεν ήταν τα γεγονότα στην Πατησίων, αλλά παντού, στις εργασίες, στα λεωφορεία, στα καφενεία, ακόμα και στους δρόμους γίνονταν «σκληρές» συζητήσεις ή επεισόδια.

Πέρα από τους μικρούς αριθμούς στην αρχή από τους φοιτητές την πρώτη και δεύτερη μέρα από εκεί και πέρα έγινε πλέον ανεξέλεγκτο το κύμα των Δημοκρατικών πολιτών που ξεχύθηκαν σ΄ όλη την Αθήνα και εξεγέρθηκαν. Το σύνθημα του ραδιοφώνου «εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο» δεν άφησε κανέναν νέο στο κρεβάτι του, όπου στο τέλος όλοι ακόμα αναγκαστικά ή συνειδητά να φωνάξουν, να παροτρύνουν κι άλλους να συμμετέχουν στον αγώνα εναντίον της χούντας.

Ταρακουνήθηκε δυνατά η χούντα, τότε αρκετοί κατάλαβαν ότι δεν είναι τα πράγματα υπέρ του προσωπείου της. Τότε αντελήφθησαν και αρκετοί πολιτικοί ότι μπορεί να είναι το τέλος της, ότι είναι και συνεχίζεται ο ασίγαστος αντιδικτατορικός αγώνας.

Ο λαός πλέον δεν μπορούσε ακόμα να ανεχθεί αυτά τα ανδρείκελα που είχαν βγει μέσα από τον στρατό και τους νέους φίλους ή τους παλιούς συνεργάτες των Ναζί να τους κυβερνούν και να τους απειλούν καθημερινά. Δεν μπορούσε ακόμα να ακούει το σύνθημα « Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει καταγραφεί, ως επιβεβλημένης, δίκαιας στάσης των νέων εναντίον των συνταγματαρχών και λοχαγών και τάχατις φίλων των Αμερικανών.

Όλοι αυτοί οι «κερατάδες» που είχαν στο αίμα τους όλες τις μαύρες στιγμές του Ελληνικού λαού, όπως η καταστροφή της Μ. Ασίας, το καθεστώς Μεταξά, τους Τσολάκογλου, τους συνεργάτες των Ναζί, τους ταγματασφαλίτες, το μετεμφυλιακό κράτος, την νοθεία και βία του 1961, το Βασιλικό πραξικόπημα της αποστασίας, το φακέλωμα εκατομμύρια πολιτών, ήθελαν ακόμα να συνεχίσουν μετά από 7 χρόνια.

Η γενιά αυτή με την εξέγερση σηματοδότησε τον χαρακτήρα της και άφησε πίσω αρκετές πολιτικές καταστάσεις γιατί αργότερα έγινε κι η αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αυτή η ιστορική αλήθεια όσο κι αν προσπαθούν σήμερα να την αφήσουν πίσω, δεν θα το καταφέρουν ποτέ. Πέρα από τους νοσταλγούς της χούντας που υπάρχουν, έχουμε και κάτι λεγόμενους φιλελεύθερους που να κάνουν αναλύσεις ή με ότι θέλει ο καθένας αντικείμενο, όπως «τι χρειαζόταν». Τους ενοχλούν ακόμα και οι εκδηλώσεις ή οι πορείες και τα τραγούδια που ακούστηκαν τότε είτε από τον ραδιοφωνικό σταθμό ή από τα ξένα ραδιόφωνα.

Αρκετοί ξεχνούν με την χούντα ή την μικροαλλαγή που έγινε σε μια εβδομάδα τότε, είχαμε την μεγάλη καταστροφή της Κύπρου και είτε το θέλουν, είτε όχι, την έχουν χρεωθεί και αν γλύτωσαν με λίγα χρόνια φυλακή, αυτό ας το χρεωθούν εκείνοι που χειρίστηκαν όλα τα επόμενα χρόνια την προδοσία αυτή.

Η εξέγερση είχε και τα θύματα της κι οι περισσότεροι ήταν νέα παιδιά, ήταν και οι μετέπειτα ημέρες που ακολούθησε τρόμος, όπου απόλυσαν τα «σκυλιά» να κατασπαράξουν ότι έπαιρνε το μάτι τους.

Ο απλός Ευρωπαίος τότε έμαθε τι πραγματικά συμβαίνει στην χώρα μας, γιατί μπορεί να γνώριζαν οι Κυβερνήσεις και ελάχιστα μέσα ενημέρωσης, αλλά τότε ανέβηκε το κύμα στην Ευρώπη εναντίον της χούντας. Προσπάθησαν και τότε και αργότερα αρκετοί ντόπιοι να αλλάξουν την πραγματική ιστορία της εξέγερσης, αλλά δεν το κατέφεραν, μερικοί από αυτούς ήταν να τους λυπάσαι όταν δεν ήξεραν τι έλεγαν.

Οι πάντες γνωρίζουν για την δίκη του Πολυτεχνείου, με συγκεκριμένες καταδικαστικές αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης για τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της Φασιστικής Βαρβαρότητας της Χούντας κατά τις τέσσερις (4) ημέρες της Εξέγερσης με δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες κρατούμενους, καταζητούμενους και διωκόμενους.

Στο τέλος υπάρχουν και οι λίγοι που φωτογράφησαν ή τράβηξαν φιλμ όλη την εξέγερση, υπάρχουν τέλος πάντων καθαρά ντοκουμέντα για την σφαγή.

Η εξέγερση έγινε, «το Πολυτεχνείο ζει», οι νέοι εκείνοι έδειξαν τον χαρακτήρα τους, δεν φοβήθηκαν τους «κατσιαπλιάδες» της χουντικής εξουσίας. Από εκείνα τα παιδιά, αρκετοί αναδειχτήκαν τα επόμενα χρόνια, αρκετά από αυτά σε όλους τους κομματικούς μηχανισμούς και στην πολιτική ζωή της χώρας. Πολλοί τους φθονούσαν, πολλοί τους ζήλευαν, όμως η αλήθεια είναι εκεί στην εξέγερση.

Γιορτάζατε το Πολυτεχνείο και ιδίως στα σχολεία, έστω με μικρές περιγραφές και τραγούδια του μεγάλου Θεοδωράκη, αλλά και αρκετά από τα συνθήματα του τα τελευταία 10 χρόνια τα θυμηθήκαμε πάλι.

Όσον αφορά τους Αρτινούς, που ήταν στα γεγονότα αυτά, ήταν τα περισσότερα παιδιά, μερικά ταλαιπωρήθηκαν, δεν θα αναγράψουμε τα ονόματα τους, θα γράψω μόνο τον Ευτύχη που ήταν σκαρφαλωμένος τρεις μέρες στην κορυφή της δεύτερης κολώνας από την κεντρική πόρτα και δεν σταμάτησε καθόλου να φωνάζει και να δίνει κατευθύνσεις.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *