Γύρω μας μυρίζει θάνατο. Αρκετά σημαντικό ποσοστό πολιτών αρνείται να εμβολιαστεί και οι περισσότεροι εξ αυτών επικαλούνται διάφορες δικαιολογίες. Ολοι αυτοί κάνουν πως δεν το βλέπουν. Προ ημερών μου έλεγε απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού: «έχετε διανοηθεί τι συμβαίνει κάθε μέρα; Πεθαίνουν περίπου δυο διμοιρίες». Το αρνητικό όμως είναι ότι πολλοί κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους και προχωράνε με θεωρίες συνωμοσίας.
Προφανώς υπάρχουν πολίτες που έχουν φυσιολογικές ανησυχίες για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Αυτό όμως έχει ξεπεραστεί από τα ίδια τα στοιχεία. Και οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα. Είναι αμείλικτοι.
Γι’ αυτούς τους αρνητές όμως μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι ειδικοί ιατροί που τους τελευταίους μήνες έστελναν αντιφατικά μηνύματα και δημιουργούσαν σύγχυση, αλλά και σημαντικό τμήμα των ΜΜΕ.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει όμως και το μέτωπο των αντιεμβολιαστών που έχει απόψεις αρκετά συνωμοσιολογικές, μεταφυσικές, κλπ. Η πλειοψηφία αυτών δεν πρόκειται να αλλάξει άποψη όσες κυβερνητικές αποφάσεις και μέτρα ανακοινωθούν.
Πριν λίγες ώρες, πήγα να αγοράσω ένα καφέ και άκουγα μια παρέα να συζητά: για αλλοίωση DNA, για τους έσχατους καιρούς της Αποκάλυψης, για το μεγαλύτερο κλινικό πείραμα στον κόσμο, και άλλα πολλά. Έμεινα να ακούω από απόσταση για περίπου 15 λεπτά. Εκεί πείστηκα πως είναι δύσκολο να αλλάξει άποψη αυτή η κατηγορία πολιτών.
Υπάρχουν όμως και οι πρώτοι που πρέπει να πειστούν πάση θυσία, ενώ είναι η ώρα να εξεταστεί και η επέκταση της υποχρεωτικότητας των εμβολίων σε ζώνες εργαζομένων συγκεκριμένες.
Η συνωμοσιολογία που κυριαρχεί, όλο και πιο έντονα, από την αρχή της πανδημίας και όσα βλέπουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό μας υπενθυμίζουν ότι η μάχη για την προάσπιση της Δημοκρατίας δεν έχει τελειώσει.
Σε νομικό επίπεδο θεωρείται λελυμένο και νόμιμο το μέτρο της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Τούτο σημαίνει, πως η υποχρεωτικότητα μπορεί να ισχύσει ως μέτρο ύστατης ανάγκης, αλλά όχι και εξαναγκασμού, για την αύξηση του ποσοστού εμβολιασμών σε εργαζόμενους ορισμένων κατηγοριών για τους οποίους κριθεί απαραίτητο λόγω έκτακτων συνθηκών, ενώ οι ίδιοι αρνούνται. Πρόκειται για σειρά συνεπειών και διαφορετικής μεταχείρισης σε σχέση με κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Αυτό το σχήμα δεν αποτελεί ελληνική εφεύρεση, διότι έχει εφαρμοστεί σε πάρα πολλές χώρες και έχει σχεδόν πλήρη κάλυψη νομιμότητας τόσο από το Συμβούλιο της Επικρατείας στα καθ ημάς, όσο και από διεθνή δικαστήρια όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που πρόσφατα αποφάνθηκε υπέρ της νομιμότητας, σε βαθμό ασφαλιστικών μέτρων.
Οι συγκεκριμένες νομικές αποφάσεις αποσκοπούν στην προστασία της κοινωνίας. Ουδένας μπορεί να αναγκάσει κάποιον να εμβολιαστεί, ενώ οι περιορισμοί δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποιο όριο και να έχουν σχέση με βασικές ποιοτικές ανάγκες. Δεν μπορούν δηλαδή να αφαιρεθούν από τους πολίτες βασικές προσωπικές επιλογές. Αντιθέτως όμως, μπορεί να εφαρμοστεί σε δευτερεύουσες, μη ζωτικές δραστηριότητες, όπως η απαγόρευση εισόδου σε κινηματογράφους, κέντρα, καταστήματα, εστιατόρια κλπ.
Είναι ώρα ευθύνης για όλους. Ανεξαρτήτως σε ποια θέση βρίσκονται. Ο αγώνας είναι κοινός. Όλοι μπορούν να επηρεάσουν κάποιους. Έστω και έναν. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, ανάλογα και με τη θέση που βρίσκεται, πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να πείσουμε όσους αρνούνται τον εμβολιασμό. Όχι με καταναγκασμό, με φοβία, με τρόμο και με τον… «βούρδουλα» πάσης φύσεως.
Προφανώς υπάρχουν και τσαρλατάνοι και αθεράπευτα συνωμοσιολόγοι. Αυτοί δεν είναι πλειοψηφία. Είναι όμως ζωτικής σημασίας να προχωρήσει με ένταση η επιχείρηση πειθούς για να αλλάξει η κατάσταση και μετά θα συζητήσουμε τι έγινε, τι δεν έγινε, τι πήγε στραβά και πού έχασε η παρούσα ηγεσία.
Το ζήτημα όμως τώρα είναι να πειστούν οι δύσπιστοι. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας να περιφρουρήσουμε τη δημόσια υγεία και ουσιαστικά να προστατεύσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Πώς όμως θα γίνει αυτό, εάν επικρατεί το μίσος τους για αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία, η οποία και προστατεύει τα ατομικά τους δικαιώματα, ακόμα και αυτό της διαφορετικής άποψης; Πώς θα συμβιώσουμε όταν οι συνωμοσιολόγοι βάλλουν κατά της ίδιας μας της ζωής;
Την ίδια στιγμή, όπου να πας και να σταθείς, ακούς το ίδιο μονότονο ερώτημα: πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Άλλοι θέτουν πιο ευρύτερα ζητήματα με επίκεντρο το πως θα είναι η νέα «κανονικότητα». Θα είναι κανονικότητα ή μια ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής που ξέραμε μέχρι πριν λίγους μήνες. Την ίδια στιγμή άλλοι, θέτοντας και ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα, αναρωτιούνται τι μπορεί να μας ξημερώνει.
Η ώρα της επιστροφής στη νέα μορφή της κανονικότητας που όμως δεν θα είναι ίδια όπως πριν αργεί και εισερχόμαστε στο επόμενο στάδιο με γνώριμα μέτρα για μια ακόμη φορά.
Για να ξαναπάρουμε όμως πίσω τη ζωή μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την συνωμοσιολογία που κυριαρχεί, όλο και πιο έντονα και όσα γίνονται μας υπενθυμίζουν ότι η μάχη για την προάσπιση της Δημοκρατίας δεν έχει τελειώσει.
Θα είναι διαρκής, έντονη και θα έχει πολλές αναμετρήσεις, που όμως δεν πρέπει να έχουμε ως όπλο τα προνόμια και τις ελευθερίες. Θα είναι πόλεμος, πρωτίστως ιδεολογικός, που αφορά όμως την ίδια μας την υπόσταση, τον τρόπο ζωής μας.
Κυρίως όμως δεν είναι το ζήτημα να αντιμετωπίσουμε τους πολίτες, πολλούς αφελείς, αλλά τους… τσαρλατάνους!
Είναι η ώρα του ορθού λόγου.