Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας – επ’ ευκαιρία γνωρίστε εδώ την καταγωγή μιας τόσο χαρακτηριστικής περιγραφής της Ελλάδος μας – υπάρχει σήμερα ένα σοβαρό πρόβλημα με τη διαχείριση της πανδημίας: την ώρα που εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στις υπανάπτυκτες και “αναπτυσσόμενες” χώρες δεν έχουν πρόσβαση στο εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, στην Ελλάδα σχεδόν 1 στους 2 διστάζει να του χορηγηθεί ένα σκεύασμα που θα τον προστατέψει από τις χειρότερες επιπτώσεις μιας νόσου που “θερίζει”.
Σχεδόν 4 εκατ. Έλληνες έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους, με τις δύο δόσεις για τα διδοσικά εμβόλια και με το ένα μονοδοσικό και το επιχείρημα πολλών συνανθρώπων είναι ο θάνατος μετά τον εμβολιασμό, μιας γυναίκας στην Κρήτη, για την οποία οι επιστήμονες και η φαρμακοεπαγρύπνιση ίσως αποφανθούν μελλοντικά πως η κατάληξη της άτυχης γυναίκας είχε άλλα αίτια από τον ίδιο τον εμβολιασμό. Τότε κανείς δεν θα ασχοληθεί με αυτές τις πληροφορίες, είμαι σίγουρος… Στο μεταξύ, οι θάνατοι από τον κορωνοϊό στη χώρα μας αγγίζουν πια τους 13.000! Ένας τόσο πολυσυζημένος θάνατος από τη μια και 13.000 απρόσωπα περιστατικά από την άλλη που προφανώς, κρύβουν το καθένα τους από μια ολόκληρη ιστορία…
Η άρνηση στον εμβολιασμό δεν είναι ασφαλώς ελληνικό φαινόμενο. Οι παράγοντες της άρνησης διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ο κοινός παρονομαστής όμως, είναι η μη συμμετοχή στα εμβολιαστικά προγράμματα των ευνοημένων της ανθρωπότητας, αυτών που έχουν δωρεάν πρόσβαση στο αγαθό του εμβολίου, αντί να μας απασχολεί σήμερα, το πως θα εξασφαλιστεί η παγκόσμια ανοσία, με τον εμβολιασμό όλων των πολιτών του κόσμου.
Ίσως, έγραψε κάποιος, είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου, για να πειστεί μια πολύ μεγάλη μερίδα ηλιθίων ότι αξίζει να προστατευτεί από το θάνατο! Σε αυτούς τους ανθρώπους δίνεται το “όπλο” για να εξοντώσουν τον εχθρό κι εκείνοι φλυαρούν λέγοντας πως το “όπλο” είναι επικίνδυνο, μπορεί να μπλοκάρει, να εκραγεί στα χέρια τους, να τους μολύνει… και άλλα τέτοια αστεία.
Η ανθρώπινη βλακεία, συμφωνούμε, είναι απέραντη και δεν έχει σύνορα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, έγιναν λάθη… Πολλά. Τόσο από την κυβέρνηση που διαχειρίζεται μια πρωτοφανή κρίση, όσο και από τους ειδικούς που κατάντησαν τηλεστάρ και δε συγκρατούνται, συναγωνιζόμενοι πολλές φορές στη μεγαλύτερη αρλούμπα.
Αυτό που έλειψε ωστόσο στη χώρα μας, ήταν ο κοινός νους και η ένωση των φωνών της λογικής πίσω από τον ίδιο στόχο: της πειθούς όλων να εμβολιαστούν. Φωνές της λογικής υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτικής, η διαφορά όμως, είναι ότι την επιτυχία του εθνικού εμβολιαστικού προγράμματος δεν θα καρπωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Η επιτυχία θα ανήκει στην κοινωνία και στην οικονομία.
Αυτό δεν το αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση του τόπου και το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να αναδείξει την αποτυχία και να κρύψει τη μισή αλήθεια.
Η μισή αλήθεια είναι η περίφημη ατομική ευθύνη: κανένα κόμμα στην αντιπολίτευση, κανένας πολιτικός, κανένα συνδικάτο, καμία Εκκλησία, καμία ομάδα δεν θα τολμήσει να πει ωμά τη μία και μόνη πραγματικότητα, ότι ο εμβολιασμός είναι δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας. Ότι αν δεν υπάρχει ιατρικός λόγος για να μην εμβολιαστείς, είσαι απλά… τέρμα βλάκας που δεν το κάνεις.
Έχω την αίσθηση ότι η άρνηση του εμβολιασμού στην Ελλάδα έχει καταντήσει πεδίο άσκησης μιας επαναστατικότητας σαν αυτή που επέδειξαν οι Έλληνες σε ποσοστό 61%, το 2015, με το δημοψήφισμα – παρωδία του Αλ6. Μόνο που τότε, μια μερίδα των πολιτικών έλεγε ψέματα για τις συνέπειες του “όχι”. Σήμερα, η πλειοψηφία των πολιτικών συμφωνούν στις επιπτώσεις της άρνησης του εμβολιασμού. Οι πολίτες ωστόσο δεν πείθονται, γιατί νομίζουν ότι για μια ακόμα φορά, κάνουν την επανάστασή τους… Όπως το 2015 που είπαν “όχι” στη Μέρκελ και το Σόιμπλε!
Ναι, μα θα μου πείτε, άλλο το 61% και άλλο το σημερινό ποσοστό των διαφόρων αρνητών του εμβολίου. Σωστά. Από το 61% αφαιρέστε τους ανθρώπους που έχουν μια έμφυτη φοβία στα πάντα και θα έρθετε στο σήμερα.
Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα του ελληνικού εμβολιαστικού προγράμματος; Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε όλο το δημόσιο, σε ορισμένες πολύ μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που απασχολούν εκατοντάδες εργαζόμενους, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες και συναλλάσσονται με πολύ κόσμο. Τα αθλητικά σωματεία μετά, πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ολυμπιακού και να αρνηθούν την είσοδο στο γήπεδο, στους ανεμβολίαστους.
Αν μετρηθούμε μετά, θα δείτε ότι το πρόβλημα δεν θα υπάρχει πια.