Πριν από λίγες εβδομάδες, το διάστημα 11-13 Μαρτίου στην Αθήνα, έλαβε χώρα μία πλούσια διαδικασία που γέννησε μία νέα οργάνωση στο κατακερματισμένο τοπίο της αριστεράς. Το θετικό είναι πως αυτή η -άλλη μία- νέα οργάνωση έρχεται να βοηθήσει στο μέτρημα, κι όχι να το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τον κανόνα δεν πρόκειται για το προϊόν μιας ακόμα διάσπασης, αλλά για το αποτέλεσμα της σύγκλισης οργανώσεων που προϋπήρχαν, και ανένταχτων αγωνιστών/τριων, που παρότι προέρχονται από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα, μοιράζονται τις ίδιες έγνοιες και τα ίδια οράματα, έχουν μοιραστεί τους ίδιους αγώνες και τις ίδιες ήττες, και έχουν την πρόθεση να μοιραστούν τις ίδιες ευθύνες για την έλευση ενός καλύτερου κόσμου. Το όνομα αυτής, Αναμέτρηση – οργάνωση για μια νέα κομμουνιστική αριστερά.
Με τι έχουμε όμως να αναμετρηθούμε;
Με έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, και που οι αλλαγές του ούτε βελούδινες είναι, ούτε γίνονται για το κοινό καλό όπως μας έταξε κάποτε ο ιδιότροπος αυτός Άι-Βασίλης που λέγεται καπιταλισμός, και που ποτέ δεν έχει δώρα για τα καλά παιδιά – έτσι που μήπως τελικά θα μας βόλευε να μην είναι αληθινός; Η δεκαετής οικονομική κρίση, η πανδημία, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η αβάσταχτη πρόσθεση των γυναικοκτονιών, η υποτίμηση των ζωών των μεταναστών/τριων, οι ακούραστες προσπάθειες εκφασισμού της κοινωνίας, οι ανεξέλεγκτες περιβαλλοντικές καταστροφές, η νέα απειλή ενός γενικευμένου πολέμου, οι άφταστοι λογαριασμοί της ΔΕΗ και το ανέγγιχτο ηλιέλαιο στα ράφια του σουπερμάρκετ, μαζί με πολλά άλλα εξίσου σημαντικά που δεν χωράνε να γραφτούν εδώ, θέτουν επιτακτικά το ερώτημα: πόσο ακόμα;
Όμως για όλα αυτά δεν χρειάζεται να πείσει κανείς. Όσοι/ες τα βιώνουν τα γνωρίζουν καλύτερα από κάθε περίπλοκη ανάλυση.
Αυτό για το οποίο χρειάζεται να πείσουμε και να πειστούμε είναι πως πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι της αριστεράς να αναμετρηθούμε με τις βεβαιότητες μας. Να αναμετρηθούμε με τις ιδέες που έχουμε περιφέρει χίλιες φορές σαν ευαγγέλιο και με τα εργαλεία που είναι χίλιες φορές δοκιμασμένα και δεν αλλάζουν όσο κι αν χάνει η ομάδα. Να θέσουμε στο τραπέζι εξαρχής τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τα πράγματα, με σεβασμό και αλληλεγγύη. Τον τρόπο που μιλάμε, που δραστηριοποιούμαστε στους κοινωνικούς μας χώρους, τον τρόπο που βλέπουμε τα κινήματα και τον εαυτό μας μέσα σε αυτά, τον τρόπο που συνυπάρχουμε, τον τρόπο που παίρνουμε τις αποφάσεις και που οργανωνόμαστε, τον τρόπο που επικαλούμαστε το ουτοπικό μέλλον, και το τι κάνουμε για να έρθει αυτό.
Έτσι, έχουμε ελπίδες η πολιτική δράση και η συλλογική ζωή να μην είναι καταδικασμένες να παραμένουν αντικείμενο επεξεργασίας λίγων ανθρώπων, με χίλιες καλές προθέσεις και άλλες τόσες ματαιωμένες υπερβάσεις. Να ενέχουν τον καθένα και την καθεμιά που βάλλεται, δίνοντας τη δυνατότητα να παρέμβει ο/η ίδιος/α για να αλλάξει αυτό που ζει μακριά από σωτήρες, με πίστη στο ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό και με θέληση. Εξάλλου, η αλλαγή δεν φυτρώνει στο χώμα της δυσαρέσκειας, αλλά σε αυτό της επιθυμίας.
Σε αυτό θέλει να συμβάλλει η Αναμέτρηση, που δραστηριοποιείται ήδη και στην Ήπειρο. Για τις ταξικές, οικολογικές, φεμινιστικές αναμετρήσεις που έρχονται, και για καθεμιά ακόμα που μας φαίνεται βουνό. Και που χέρι με χέρι, θα το ανέβουμε.