Η ραγδαία αύξηση του κόστους στέγασης στη χώρα μας, προβληματίζει το σύνολο των συμπολιτών μας και ιδιαίτερα τους νέους ηλικιακά. Οι νέοι στη χώρα μας, έχουν κατανοήσει για τα καλά ότι, η δυνατότητα να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι είτε μέσω αγοράς, είτε μέσω ενοικίασης, αποτελεί «Όνειρο Θερινής Νυκτός».
Η συσσωρευτική αύξηση των ενοικίων από το 2018 έως και σήμερα, κυμάνθηκε από 37,2% έως και 42,1% αν αφορά κατοικία κατάλληλη για οικογένεια. Υψηλότερες αυξήσεις, καταγράφονται κυρίως σε μικρότερα ακίνητα κατάλληλα για φοιτητές.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία, οι ζητούμενες τιμές μίσθωσης φοιτητικής κατοικίας αυξήθηκαν κατά 53% στην Αθήνα και στη Πάτρα όπου καταγράφεται η 2η μεγαλύτερη αύξηση το 49,23% Το 2022, η αύξηση των ζητούμενων μισθωμάτων κυμάνθηκε μεσοσταθμικά στο 10%, από 3% έως 7% που καταγράφηκε το 2021.
Πολλές χώρες της Ευρώπης εφαρμόζουν πολιτικές στέγασης δημιουργώντας κοινωνικές κατοικίες εδώ και δεκαετίες, ενώ λόγω των συνθηκών που διαμορφώνονται ιδιαίτερα από το 2018-2019, έχουν προβεί σε υιοθέτηση νέων μέτρων με στόχο την αναχαίτιση του κόστους στέγασης.
Στην Ήπειρο το πρόβλημα είναι εμφανές τόσο στην Πρέβεζα και την Άρτα όσο και στα Ιωάννινα.
Στην Άρτα τα ενοίκια κυμαίνονται σε υψηλές τιμές ενώ στην Πρέβεζα και στην Άρτα η πλειοψηφία των κατοικιών που νοικιάζονταν τα προηγούμενα χρόνια έχουν μετατραπεί σε airbnb.
Δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες της ΔΦ που μας τονίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα το τελευταίο διάστημα στην Περιφέρεια μας.
Το κύριο Θέμα είναι όμως ότι η στεγαστική κρίση ως πρόβλημα επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη.
Η κρίση κόστους ζωής απειλεί να μετατραπεί σε στεγαστική κρίση. Η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Το αυξανόμενο κόστος στέγασης προκαλεί απόγνωση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η στεγαστική κρίση τείνει να γίνει «κανονικότητα»:
Η νέα «μάστιγα» για νέους και οικογένειες – 7 στους 10 νέους ζουν στο «παιδικό» τους δωμάτιο.
Τόσο το κεντρικό κράτος διαμέσου της Κυβέρνησης όσο και η Περιφέρεια Ηπείρου πρέπει να μεριμνήσουν για το παραπάνω πρόβλημα.
Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και πλέον δεν χωράνε δικαιολογίες μιας και πολλοί το γνώριζαν εδώ και καιρό.
Το παράδειγμα με τα νησιά και τις περιπτώσεις αναπληρωτών καθηγητών που δεν έβρισκαν κατοικία ή καλούνταν την παραχωρήσουν τέλος Μαΐου είναι χαρακτηριστική.
Ενώ σε ορισμένες χώρες παρατηρείται μείωση των αστέγων (ιδίως η Φινλανδία, η οποία πρωτοστάτησε στην προσέγγιση «πρώτα η στέγαση»), το πρόβλημα επιδεινώνεται σε άλλες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, ο αριθμός των καταλυμάτων εκτάκτους ανάγκης αυξάνεται σταθερά, από 7.991 μονάδες τον Μάιο του 2021 σε 11.754 μονάδες τον Ιανουάριο του 2023, με κίνδυνο περαιτέρω αυξήσεων τώρα που έχει αρθεί η απαγόρευση εξώσεων, που σχετίζεται με την πανδημία. Γενικότερα, η κατάργηση των μέτρων στήριξης του κόστους ζωής ενέχει κίνδυνο για τα νοικοκυριά που εξαρτώνται από αυτά.
Τέλος, η στήριξη της στέγασης μοιάζει δύσκολη υπόθεση και τα μέτρα για ενοικίαση ή αγορά κατοικιών μπορεί να αυξήσουν τα ενοίκια και τις τιμές πώλησης γενικά. Η στήριξη των στεγαστικών δανείων ωφελεί δυσανάλογα όσους έχουν υψηλότερα εισοδήματα, που είναι πιο πιθανό να αγοράσουν σπίτι, ενώ ενθαρρύνει ορισμένους να αναλάβουν χρέη που δεν μπορούν να αποπληρώσουν.