Αυτή την περίοδο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο προχωράει η συζήτηση για τη διαμόρφωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής για την περίοδο 2023-2027 τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων. Η ΚΑΠ αποτελεί ένα από τα βασικά χρηματοδοτικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για την ελληνική οικονομία είναι σημαντικά τα €19 δισ. Για την περίοδο 2021-2027. Και αυτό διότι για την ελληνική οικονομία ο αγροτικός τομέας, όσο παρεξηγημένος και να είναι, αποτελεί σημαντικό παράγοντα. Εξάλλου σχεδόν η μισή έκταση της χώρας (45,5%) αποτελεί γεωργική γη, η οποία παράγει περίπου 70 κατηγορίες προϊόντων. Οι αγρότες, που εν πολλοίς διαχειρίζονται τη γη αυτή, δεν παράγουν απλώς τα προϊόντα τους, αλλά παράλληλα διαχειρίζονται τους τοπικούς φυσικούς πόρους και τα οικοσυστήματα.
Δείτε και το πρόβλημα της διατροφικής αλυσίδας που είναι ιδιαίτερα μεγάλο και ουδείς δύναται να προβλέψει τι θα γίνει και με αυτό το επιπλέον στοιχείο να επαναλάβω, όπως έχει γίνει πολλές φορές από αυτή τη στήλη, ότι δεν λείπουν οι ευκαιρίες στον παρεξηγημένο πρωτογενή τομέα.
Έχει σημειωθεί ό,τι η ελληνική ύπαιθρος δίνει διεξόδους, αρκεί να είναι έτοιμος κανείς να τις δει και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες. Αρκεί κανείς να τολμήσει να επιχειρήσει στον πρωτογενή τομέα, να εφαρμόσει καινοτόμες ιδέες και να εξελίξει παραδοσιακές καλλιέργειες, τηρώντας βέβαια πιστά τους κανόνες ποιότητας. Και η παρούσα κρίση δίνει ευκαιρίες και διεξόδους, καθώς όλα πλέον αναθεωρούνται και είναι δεδομένο πως θα υπάρξουν και ενισχύσεις κατάλληλες, όχι επιδοματικές, αλλά ουσιαστικές και αναπτυξιακές.
Ο πρωτογενής τομέας στην Ελλάδα που είχε εγκαταλειφθεί στην μοίρα του τις τελευταίες δεκαετίες, μπορεί να δώσει εναλλακτικές δυνατότητες απασχόλησης σε ανέργους, αν επιτέλους κάποια πράγματα γίνουν με τον σωστό τρόπο. Ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας, έχει επισημανθεί πολλές φορές το ότι οι εισαγωγές μας τα τελευταία χρόνια είναι πολύ μεγαλύτερες από τις εξαγωγές.
Ως προς τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, φτάσαμε σε αυτό το σημείο επειδή δόθηκαν κίνητρα σε πολλούς αγρότες να μην παράγουν ή να παράγουν κάτι άλλο από αυτό που παρήγαν μέχρι τότε και φυσικά επειδή με τις δικές μας εισαγωγές ωφελούνται και οι «εταίροι μας», είτε είναι από τη Γερμανία, είτε από τη Γερμανία, είτε από τη Γαλλία, είτε από την Αυστρία, είτε από οπουδήποτε αλλού.
Ένα από τα προβλήματα είναι ότι ουδέποτε κάθισε κανείς σοβαρά στην Ελλάδα να συζητήσει και να σχεδιάσει πως θα ο πρωτογενής τομέας θα μπορέσει να γίνει συγκριτικό πλεονέκτημα.
Είναι μια χρυσή ευκαιρία, όχι μόνο για τον πρωτογενή τομέα και όσους ασχολούνται, αλλά συνολικά για την ελληνική οικονομία. Εξάλλου, μέσα, κίνητρα, εργαλεία υπάρχουν και δεν είμαστε στην εποχή του Μαρίνου Αντύπα και στο Κιλελέρ.
Ευκαιρία να αναστοχαστούμε ως χώρα και να σχεδιάσουμε άμεσα τον πρωτογενή τομέα για το αύριο και ας ακούσουμε και προτάσεις από τους υποψηφίους ενόψει και των αυτοδιοικητικών εκλογών που έρχονται. Χρηματοδοτικά εργαλεία πρέπει να δοθούν – όχι επιδοτήσεις- από την Πολιτεία ώστε ο πρωτογενής τομέας να αποτελέσει στήριγμα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Αρκεί να το πιστέψουν οι αρμόδιοι και να ασχοληθούν σοβαρά!
Το κάρο μπροστά από το άλογο
Στην Αρχαία Ρώμη, περίπου το 84-54 π.Χ., ο Ρωμαίος ποιητής Κάτουλος, είχε αναφέρει: «Η εμπιστοσύνη, όπως και η ψυχή, από τη στιγμή που θα χαθεί, χάνεται για πάντα». Στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ βρίσκονται σε ένα οριακό σημείο. Θα χαθεί για πάντα η εμπιστοσύνη τμήματος των ψηφοφόρων που στήριξαν το κόμμα που δυνάμωσε υπέρμετρα επί Αλέξη Τσίπρα;
Μετά την στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όχι τόσο από τη ΝΔ όσο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που υποτιμήθηκε από την πλειοψηφία των στελεχών, η ξεδοντιασμένη αξιωματική αντιπολίτευση καλείται άμεσα να βρει το δρόμο της γιατί κινδυνεύει να χάσει και αυτόν.
Για κάποιους, ένα κομμάτι της ψυχής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ χάθηκε το καλοκαίρι του 2015 και αυτό φάνηκε να μην το ξεπερνά και να το πληρώνει και το 2023. Όμως, το κρίσιμο τώρα είναι να μην χαθεί οριστικά και η εμπιστοσύνη ανθρώπων που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ τα τελευταία χρόνια ή ως ένα βαθμό να ανακτηθεί τμήμα αυτής. Με τον τρόπο όμως που γίνεται η συζήτηση για την επόμενη μέρα με την στοχοπροσήλωση στα πρόσωπα και η έμφαση σε γραφειοκρατικές διαδικασίες και μηχανιστικούς τρόπους αντιμετώπισης ενός μείζονος πολιτικού διακυβεύματος που αφορά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σήμερα και ποια είναι η πυξίδα του, αποξενώνει και απομακρύνει τους πολίτες.
Η εποχή θέλει απαντήσεις σε μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα των πολιτών. Και ένα σύγχρονο κόμμα οφείλει να συζητήσει πρωτίστως τι είναι και που θέλει να πάει. Να οργανώσει πρωτίστως ένα συνέδριο που θα αποτυπώνει θέσεις και προτάσεις, πολιτική ταυτότητα με ξεκάθαρη ιδεολογική κατεύθυνση και φυσιογνωμία. Εάν δεν τα λύσει αυτά, είναι ανώφελο να συζητά για τα πρόσωπα.
Παράλληλα, είναι συνθήκη επιβίωσης να κατανοήσει πλήρως τι συνέβη και υπέστη αυτή την τόσο μεγάλη στρατηγική ήττα και να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της κοινωνίας που δεν άκουσε ή δεν έβλεπε (σ.σ. εκτός εάν δεν ήθελε) τις αντιδράσεις της. Όμως, φαίνεται πως μπαίνει, και πάλι, το κάρο μπροστά από το άλογο.