Ναι όντως! Ο κόσμος αλλάζει μετά τον φριχτό πόλεμο στην Ουκρανία. Το πιο ωμό τέλος των καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας και βαθιά μέσα στις τσέπες μας, με όρους αποτρόπαιου τηλεοπτικού φαρσοθρίλερ. Εκατομμύρια των εκατομμυρίων άνθρωποι, στην πλειονότητά τους Ουκρανοί, γυναικόπαιδα όμως κι απ΄ τη Ρωσία, κι απ΄ την Πολωνία, κι απ΄ την Ελλάδα, κι από τας Ευρώπας γενικώς όπως θα έλεγαν οι προπάπποι μας, σφραγίζονται, όσοι μένουν ζωντανοί, με το σημάδι του πόνου και της προσφυγιάς. Οι αφεντάδες του κόσμου τούτου, που ονομάζεται ειρωνικά και δυτικός και πολιτισμός, κι ας πιάνει απ΄ την Ιαπωνία ως τη Βενεζουέλα, κι από τη Λαπωνία ως τη Γη του Πυρός, μαθαίνουν μόλις στο πρώτο πέμπτο του εικοστού πρώτου αιώνα, με ταχύρρυθμα ιδιαίτερα πολιτικά μαθήματα, ποια είναι η φύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η βάση του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική αποκρουστική του μορφή.
Όλα είναι εμπόρευμα. Ακόμα και οι έμποροι που το εξασκούν. Κατ΄ αρχάς και κατ΄ αρχήν ο ίδιος ο πολιτισμός. Η κουλτούρα. Έτσι οι υπουργοί Πολιτισμού μαζεύονται σε μια εαρινή σύναξη των τεράτων κι αποφασίζουν ποια μουσική θα παίζεται σε ποια τιμή. Ποιο θεατρικό έργο θα ανεβάζεται και σε ποια σκηνή. Ποιο ταλέντο θα θάβεται και σε ποια υγειονομική ή μη ταφή. Λες και η δημιουργία, το κάλλος, η τέχνη του ωραίου, είναι το πιο εύκολο σύμβολο κυριαρχίας στο μυαλό των ελεύθερων ανθρώπων, που απ΄ τη μια μέρα στην άλλη υποδουλώνονται στην επιβίωση ως ύψιστη μορφή της σκοπιμότητας. Από τον ηθοποιό Ρήγκαν ως τον ηθοποιό Ζελένσκι, σ΄ ένα μήκος χρόνου πέντε σχεδόν δεκαετιών, ήθος ποιούν τελικώς οι κλέφτες και οι εμπόροι των μισθών και των εθνών.
Γιατί κακά τα ψέματα, σύντροφοι, μπορεί να λέμε το παραμύθι πως η μουσική εξημερώνει τα ήθη, αλλά δεν ξέρουμε ή δεν καταλαβαίνουμε για ποια ήθη μιλάμε. Έτσι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον Μπετόβεν που ακούνε οι ναζί ακόμα και στη σημερινή εποχή, από τον Μπετόβεν που παίζουν οι σκελετωμένοι Εβραίοι στην είσοδο των φούρνων, όπου ψήνονται άνθρωποι – πρόβατα επί σφαγήν. Είναι δύσκολο πια να αναρωτηθείς αν ο Βάγκνερ ήταν μέγας συνθέτης ή η πιο σκληρή ιδιωτική εταιρεία σφαγέων μισθοφόρων, που ανεβάζουν παραστάσεις εξολόθρευσης όπου Γης και καλής αμοιβής. Έτσι έμεινε κι ο κόσμος εκστατικός να παρακολουθεί το χρονικό της προαναγγελθείσας ιδίας του καταστροφής, αναμένοντας όχι τον Γκοντό αλλά τον Γκουαϊδό. Ξέρετε, εκείνον τον πραξικοπηματία αστούλη φυρερίσκο, που αναγνωρίστηκε μετά βαΐων και κλάδων ως πρόεδρος μιας λατινοαμερικάνικης χώρας κι ανεπαισθήτως έμεινε από τα τείχη της εξουσίας έξω, κι έγινε ένας απλός συνομιλητής στρατηγικού ενδιαφέροντος, ικανός να πείθει τους χρήσιμους αφελείς ομοίους του, ότι ο Καβάφης όταν μιλούσε για βαρβάρους δεν έγραφε ποίηση αλλά επιθεώρηση, με τη μορφή δραματικής τηλεοπτικής κομεντί.
Η σιχαμάρα αυτού του πολέμου στη σκηνή της Ουκρανίας, η παράπλευρη απώλεια πέραν των αμάχων, είναι και η μετατροπή του αθλητισμού σε παρία του πολιτισμού, καθώς καταντάει φυσικό να βλέπεις «ομαδάρες» που παίζουν «μπαλάρα» να ξωπετάνε χρυσοπληρωμένους αθλητές ρώσικης καταγωγής σα μετοχές, που μετατράπηκαν σε σκουπίδια στο χρηματιστήριο του θεάματος, και οπαδούς – θεατές να ασχολούνται με το ποιος ορθόδοξος ολιγάρχης θα πουλήσει, σε ποια τιμή και σε ποιον μουσουλμάνο ή Εβραίο δισεκατομμυριούχο το στοκ των αθλητικών του ζώων στο Κολοσσαίο της Αγοράς.
Η άλλη διαφημισμένη σιχασιά αυτής της αποκαλυφθείσης πια ενδοκαπιταλιστικής ενδοϊμπεριαλιστικής πολεμικής σύγκρουσης είναι να ακούς ότι οι κληρονόμοι του έπους της πατριωτικής αντοχής του Στάλινγκραντ κάνουν ουρές για ένα τελευταίο χάμπουργκερ πριν κλείσουν τα «Μακντόναλντς» στη Μόσχα, και μεγαλώσουν οι ουρές στα βενζινάδικα και στα νεκροταφεία όλων εκείνων που δεν ξέρουν καν τι είναι και πού πέφτει η πόλη αυτή. Είναι οι ίδιοι οι σκηνοθέτες μιας Βουλής των Λόρδων και των Κοινοτήτων που χειροκροτάει όρθια έναν Ουκρανό ηγέτη, βαπτισμένο σε Τσώρτσιλ για τις ανάγκες του θεάματος. Κι από δίπλα, η δική μας πρωθυπουργική ρωμιοσύνη για κλάματα, που γίνεται δημοκρατικά βασιλικότερη του βασιλέως, και πουλάει για βοήθεια την επιστροφή των κατεσχεμένων «καλάσνικοφ» στους λαθρέμπορους της λεγεώνας των ξένων, στοχοποιώντας, ελαφρά τη καρδία, την νατοϊκή επαρχία Ελλάς. Και συνάμα η υπέρτατη σιχασιά είναι την ώρα που βάφεις έναν τσάρο «κόκκινο» και βοηθάς η απόσταση από το πυρηνικό κουμπί να είναι πέντε πόντοι, να πουλάς το παραμύθι ότι ο επόμενος Κολοκοτρώνης θα είναι φαντάρος από την Οκλαχόμα, που θα πέσει μαχόμενος στα χωράφια με ιπποφαές και κρόκο στη Θράκη.
Προσοχή. Σ΄ αυτόν τον πόλεμο παίζονται περισσότερα απ΄ όσα φαίνονται και κινδυνεύουν να χαθούν λιγότερα απ΄ όσα απέμειναν για να ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τις κατσαρίδες, μα το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ!…