Η διαφθορά αποτελεί αναμφίβολα συστατικό της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, μια μορφή παθογένειας κατά την άσκηση της εξουσίας. Είναι ο εχθρός που αποδιαρθρώνει τις δημοκρατικές δομές της πολιτείας. Οι συνέπειες της διαφθοράς αποκλείουν κάθε προοπτική ανάπτυξης και προόδου σε μια χώρα. Παράλληλα, αποσυντονίζουν τη σχέση εμπιστοσύνης κράτους – πολίτη αποτρέποντας τη δημιουργία ενός πολύτιμου κοινωνικού κεφαλαίου και απειλώντας ευθέως την κοινωνική συνοχή.
Είναι η ώρα, μετά από την μνημονιακή οδύσσεια των 10 ετών και όσα ζούμε με την πανδημία, να συζητηθούν και θέματα που αφορούν την ποιότητα της δημοκρατίας. Οφείλει το πολιτικό σύστημα να θωρακίσει την πολιτική ζωή και την αυτονομία των κομμάτων και της πολιτικής απέναντι σε εκείνους, που θέλουν υποταγμένους και εξαρτημένους πολιτικούς.
Δυστυχώς λειτουργεί στη δημόσια ζωή της χώρας εν είδει επετηρίδας αναγνωρισιμότητας, μία διαδικασία όπου η εκλογή του πολιτικού, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αναγνωρισιμότητα που έχει πετύχει στον ελληνικό λαό.
Προσφεύγει, λοιπόν, σε αυτήν τη λειτουργία, προκειμένου να εξασφαλίσει την πρόσβαση στο ευρύτερο κοινό. Και συμμετέχοντας σε αυτήν την επετηρίδα αναγνωρισιμότητας, προκειμένου να βελτιώσει τη θέση του, πολλές φορές προσχωρεί ή παραδίδεται και μάλιστα άνευ όρων, σε απόψεις οι οποίες ακούγονται, που βλάπτουν την πολιτική. Το βλέπουμε και το ακούμε συχνά τα τελευταία χρόνια σε τηλεοπτικούς σταθμούς και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Δυστυχώς κάποιοι, είτε σε κεντρικό, είτε σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, δεν αντιλαμβάνονται ότι βλάπτουν και τον ίδιο τον εαυτό τους, γιατί ουσιαστικά εκχωρούν ζωτικό χώρο της πολιτικής σε τρίτες –ακραίες- δυνάμεις, εκτός πολιτικής και αυτό είναι ανεπίτρεπτο.
Η κρίση με την ένταση και την οξύτητα που προέκυψε, ασφαλώς είναι η απόδειξη της ευθύνης των περισσοτέρων τμημάτων της κοινωνίας, της πολιτικής και της οικονομίας.
Ο ελληνικός λαός, οφείλει να μην απαξιώνει την πολιτική και ας φροντίσει ο ίδιος με τις αποφάσεις του να στείλει στο Κοινοβούλιο και σε θέσεις ευθύνης στις δημοτικές και περιφερειακές διοικήσεις, όσοι θεωρεί πως θα προασπίσουν τα συμφέροντά του.
Όχι όμως ανοχή στους μηδενιστές και βέβαια εμπάργκο στους πάσης φύσεως εξαρτημένους πολιτικούς.