Το βασικό ζήτημα στην έντονα ψυχογραφική αυτή ταινία είναι η εμπέδωση ότι κανείς ουσιαστικά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Βασική ηρωίδα γύρω από την οποία συσπειρώνεται η δράση είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ ως Πασκάλ. Μια γυναίκα που εδώ και χρόνια έχει χωρίσει, αλλά συνεχίζει να λογομαχεί έντονα με τον πρώην σύζυγό της μπροστά στους δύο έφηβους γιους της. Αντιπροσωπευτική η υπόγεια ερωτική σχέση διεκδίκησης προς την μάνα από τους δύο γιους, καθώς και η ψυχρή ως ανταπάντηση αποστασιοποίηση της Πασκάλ.
Ο διάχυτος υφέρπων ερωτισμός απωθητικής έλξης μεταξύ των βασικών προσώπων θεμελιώνουν ένα μοναδικό οικογενειακό δράμα, με μουντό σκηνικό το σπίτι που διεκδικείται από παντού για να καταλήξει στο τέλος αδιάψευστος μάρτυρας του χρόνου που φεύγει, των καταπιεσμένων επιθυμιών, των σχεδίων που δεν ευοδώθηκαν για κάθε μετέχον πρόσωπο στον πνιγηρό καμβά της οικογενειακής τραγωδίας.
Με αναθυμιάσεις από τον λανθάνοντα ερωτισμό του Bataille, ο ασφαλής χώρος της μητρικής στοργής ανοικειώνεται σε απύθμενο βάραθρο οντολογικών αναμετρήσεων της ίδιας της ερωτικής ταυτότητας στα ακροτελεύτια όρια προσέγγισης του σωματικά εφικτού, πριν την εξακτίνωσή του στο επέκεινα. Η υποβλητική μουσική στο τέλος της ταινίας, σε συνδυασμό με την κινούμενη κάμερα σε συμβολική απόδοση της οριστικής απόδρασης από το σπίτι, ανακλά την απενοχοποίηση όλων των προσώπων από τα ενοχικά ερωτικά σύνδρομα.
Της μάνας για το ανικανοποίητο του έρωτα τόσο στο πρόσωπο του ερωτικού συζύγου όσο και του εραστή, του τελευταίου γιατί δεν μπόρεσε να οδηγήσει αλληγορικά το κεντρικό πρόσωπο στην εσωτερική αποκατάσταση, του πατέρα για τον έρωτα που απορρίφθηκε, των δύο δίδυμων για την παραβίαση, κατά τον Φουκώ, του ερωτικού νόμου της καταστολής και της απαγόρευσης. Η αίσθηση της αποτυχίας της ερωτικής έλξης είναι κάτι που υποσυνείδητα στοιχειώνει τους ήρωες. Έξοχη η Ιπέρ, καθώς και οι υποβλητικές ερμηνείες των υπόλοιπων συντελεστών. Πρόκειται για μια ταινία που αξίζει να δείτε.