Αυτό είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν οι μαθητές, οι φοιτητές, οι οικογένειές τους, οι εκπαιδευτικοί και συνολικά ο λαός μας με αφορμή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ίδρυση “μη κρατικών” – ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ένα νομοσχέδιο που έχει απορριφθεί από την πλειοψηφία της νέας γενιάς και έχει πυροδοτήσει μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις γιατί:
Καταργεί τον ενιαίο τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Έτσι για τους πολλούς θα υπάρχει ελάχιστη βάση εισαγωγής και “εθνικό απολυτήριο”, δηλαδή πανελλαδικές εξετάσεις και στις 3 τάξεις του Λυκείου, που ετοιμάζεται-όπως λέει η κυβέρνηση- να νομοθετήσει μέσα στο 2024, ενώ για κάποιους λίγους ελάχιστη βάση… πληρωμής. Με τα μόρια εισαγωγής στη Λογιστική στην Πρέβεζα (8.350 μόρια πέρσι) θα μπορεί κάποιος να εισαχθεί στην ιδιωτική Ιατρική αρκεί να διαθέτει 120.000 ευρώ για δίδακτρα! Αλήθεια ποια λαϊκή οικογένεια από την επαρχία έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει ακόμα περισσότερα φροντιστήρια για τις τριπλές πανελλαδικές εξετάσεις, για το τεράστιο κόστος στέγασης και διαβίωσης ενός φοιτητή σε άλλη πόλη και επιπλέον δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε δίδακτρα; Δίνεται αποφασιστικό χτύπημα στην αξία των πτυχίων τα οποία εξισώνονται ακόμα και με τριετείς σπουδές. Δημιουργούνται ακόμα περισσότερες κατηγορίες πτυχίων για το ίδιο επάγγελμα, ένα μεγάλο super market γνώσεων ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η στρατιά των άνεργων πτυχιούχων και να συμπιέζονται προς τα κάτω τα
δικαιώματα όσων καταφέρνουν να εργάζονται.
Η συνύπαρξη δημόσιων – ιδιωτικών πανεπιστημίων θα επιταχύνει την διαχρονική πορεία υποβάθμισης των δημόσιων πανεπιστημίων με πρώτο θύμα τα επαρχιακά Ιδρύματα που θα “αδειάσουν” από εισακτέους, καθηγητές και χρηματοδότηση, θα οδηγηθούν σε συγχωνεύσεις ή καταργήσεις τμημάτων. Η πείρα δείχνει ότι ούτε τα δημό- σια νοσοκομεία ούτε τα δημόσια σχολεία αναβαθμίστηκαν από τη συνύπαρξη με τα ιδιωτικά.
Αυτό το έκτρωμα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «εκσυγχρονισμό», την ίδια ώρα που συνεχίζεται η κρατική υποχρηματοδότηση των δημόσιων ΑΕΙ με τα σχετικά κονδύλια να φτάνουν τα 127 εκατομμύρια ευρώ φέτος από 380 εκατομμύρια το 2009. Δίπλα στα ιδιωτικά πανεπιστήμια
επιδιώκουν να ενισχυθεί παραπέρα η επιχειρηματική λειτουργία των δημόσιων Ιδρυμάτων, με τους φοιτητές πελάτες και τη γνώση εμπόρευμα.
Αυτή την πολιτική εμπορευματοποίησης της Παιδείας και απαξίωσης των πτυχίων ακολούθησαν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα και έστρωσαν το δρόμο στη ΝΔ. Γι’ αυτό τα κόμματα αυτά είναι σήμερα ο καλύτερος σύμμαχος της ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να συζητούν για τους «όρους λειτουργίας» των ιδιωτικών πανεπιστημίων, να ζητάνε πρώτα να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος και μετά να προχωρήσουν στην ιδιωτικοποίηση, να μιλούν ακόμα και για δίδακτρα στα δημόσιαπανεπιστήμια, κάτι που δεν έχει τολμήσει να πει ακόμα ούτε η ΝΔ! Όλοι μαζί αποθεώνουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Παιδεία, αποκρύπτοντας βέβαια πως στις 22 από τις 27 χώρες-μέλη έχουν επιβληθεί δίδακτρα ακόμα και στις προπτυχιακές σπουδές ενώ με οδηγίες της ΕΕ αναγνωρίζονται κάθε είδους κολέγια ως ισότιμα με τα δη-
μόσια ΑΕΙ.
Αντίπαλο δέος σε αυτή την αντιδραστική πολιτική υπάρχει. Είναι οι ελπιδοφόροι αγώνες των φοιτητών για την απόσυρση του νομοσχεδίου, για σύγχρονες αναβαθμισμένες σπουδές, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, πτυχία με αξία και όχι σε τιμοκατάλογο.
Αυτός ο αγώνας μπορεί να συνδεθεί με τα αιτήματα επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών, με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για αυξήσεις στους μισθούς και μέτρα προστασίας από την ακρίβεια.
Η πανελλαδική απεργία στις 28 Φλεβάρη, στη συμπλήρωση ενός χρόνου από το έγκλημα στα Τέμπη, μπορεί να είναι μέρα γενικού ξεσηκωμού, για να ακουστεί ξανά ακόμα πιο δυνατά το σύνθη-
μα “τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”. Το οφείλουμε άλλωστε στις 57 αθώες ψυχές που χάθηκαν τέτοια μέρα πριν έναν χρόνο στο έγκλημα των Τεμπών και στους εκατοντάδες χιλιάδες που έδωσαν υπόσχεση πως το “έγκλημα αυτό δε θα ξεχαστεί”.
Το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτές τις κινητοποιήσεις και μπαίνει μπροστά για να δυναμώσει η πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και την κυρίαρχη πολιτική. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποσπάσουμε κατακτήσεις στο σήμερα, να εμποδίσουμε μέτρα, να πάρουμε ανάσες ανακούφισης, αλλά και αισιοδοξίας.