Ο δημόσιος χώρος είναι η καρδιά της πόλης. Είναι ο χώρος που οι ιστορίες συγκλίνουν και οι αναμνήσεις αναζωπυρώνονται σε κάθε βήμα.
Ο δημόσιος χώρος με τα μνημεία, τους δρόμους, τις πλατείες και τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία είναι η πλατφόρμα όπου εκτυλίσσεται η συλλογική μνήμη της πόλης.
Τα μνημεία, ιδίως, αποτελούν επίσης πηγές έμπνευσης και συμβολισμού για τους κατοίκους της πόλης. Με την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο, υπενθυμίζουν τις αξίες και τις ιστορίες που πρέπει να διατηρηθούν και να μεταφερθούν στις μελλοντικές γενιές. Καθιστούν το παρελθόν ζωντανό και συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη δημόσια ιστορία μιας πόλης, προσθέτοντας νέες εκδοχές και ερμηνείες στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν και το παρόν.
Συνεπώς η δημιουργία ενός μνημείου είναι μια πολύ σοβαρή διαδικασία και θα πρέπει να αποτελεί ένα συλλογικό εγχείρημα. Η κοινότητα, θα πρέπει να συμμετάσχει στην επιλογή του θέματος, του σχεδιασμού και ακόμη και του τρόπου της χρηματοδότησής αλλά και υλοποίησής του. Μόνο μέσα από μια τέτοια συμμετοχική διαδικασία θα αναδεικνύονται οι αξίες και οι ιστορίες που η κοινότητα επιθυμεί να εκπροσωπούνται συλλογικά στον δημόσιο χώρο.
Ότι ακριβώς δεν έγινε στην πρόσφατη περίπτωση της σχεδιαζόμενης κατασκευής Μνημείου Ολοκαυτώματος που αφορά την θυσία Εβραίων συμπολιτών μας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ενώ υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως το μνημείο αυτό αποτελεί μια ευρεία κοινωνική απαίτηση, ο τρόπος που επιχειρήθηκε να υλοποιηθεί ήταν φανερό πως υπαγορεύθηκε από όρους ξένους αναφορικά με την συλλογική μνήμη. Αναδεικνύει επίσης το γεγονός πως η Δημοτική αρχή δεν αντιμετωπίζει τον Δημόσιο χώρο ως κρίσιμο συστατικό στοιχείο για την τοπική κοινωνική συνοχή, αλλά μάλλον ως χώρο άσκησης προσωπικών πολιτικών, αγνοώντας τις συμμετοχικές διαδικασίες στην λήψη αποφάσεων. Σημείο των καιρών βέβαια μιας και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της δικής μας Δημοτικής αρχής αλλά τείνει να γίνει κανόνας σε όλη την χώρα.
Ευτυχώς για την πόλη μας πολλά από τα ζωντανά συλλογικά της κομμάτια, όπως ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Τμήμα Πρέβεζας (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ), ο Δικηγορικός Σύλλογος, ο Εμπορικός Σύλλογος, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Πρέβεζα», η Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, το Ίδρυμα «Ακτία Νικόπολις», ο Σύλλογος Γεωπόνων Πρέβεζας και η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας αντέδρασαν με ένα τρόπο που έδωσε ελπίδες ότι το μέλλον αυτής της πόλης μπορεί να είναι συλλογικό, πολυσυλλεκτικό, υπερκομματικό και πρωτίστως ελπιδοφόρο.
Στο χέρι όλων όσων ανησυχούμε για το μέλλον της πόλης μας είναι λοιπόν αυτή η αντίδραση να παράξει δράση και να αποτελέσει την απαρχή γενικότερων συλλογικών παρεμβάσεων.