Στη μεγάλη εκδήλωση των Φοιτητικών Συλλόγων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για τα Τέμπη, ο Φοίβος Δεληβοριάς είπε σε μια αποστροφή του λόγου του ότι ‘’δε γίνεται να συνεχίσουμε άλλο να ζούμε έτσι’’.
Είναι η καλύτερη συμπύκνωση της αιτίας για την οποία εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο σε κάθε πόλη της Ελλάδας και του εξωτερικού τις τελευταίες βδομάδες. Η τεράστια απεργία της 28 ης Φλεβάρη σηματοδοτεί μια καινούργια μέρα, με τη δυναμική επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο κεντρικό πολιτικό προσκήνιο μετά από μια δεκαετία ενώ γέννησε παραστάσεις και μορφές πολιτικοποίησης στη νέα γενιά που βλέπει πολλά χρόνια τώρα τη ζωή της να κινείται σαν αυτό το μοιραίο βαγόνι.
Αυτό το ξέσπασμα έγινε δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη κι αυτό ίσως να μοιάζει παράξενο. Όχι μόνο δεν έσβησε το ζήτημα από τη συλλογική σκέψη αλλά διογκώθηκε όταν το ψηφιδωτό του εγκλήματος ολοκληρώθηκε. Ψηφίδες του η ιδιωτικοποίηση των τρένων, η παντελής έλλειψη συστημάτων ασφαλείας στη λειτουργία των σιδηροδρόμων, η διαφθορά και τα ρουσφέτια στο κράτος, η υποστελέχωση σε εργαζόμενους κάθε βάρδιας αλλά και μετά τη μοιραία σύγκρουση, η συγκάλυψη από την κυβέρνηση της ΝΔ με την προανακριτική-κουκούλωμα για τους ‘’δικούς τους’’ ανθρώπους, οι εντολές για μπάζωμα των στοιχείων στο χώρο του εγκλήματος, η κοροϊδία από τον ίδιο τον Μητσοτάκη για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας για τα μάτια κάποιου ολιγάρχη ή του ΝΑΤΟ.
Όλα τα παραπάνω συνδυάστηκαν με μια απίστευτη υπεροψία κι αίσθηση παντοδυναμίας των κυβερνητικών στελεχών(ευτυχώς όμως το 41% έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί) που δε δίστασαν να επιτεθούν στους συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών, να τους κατηγορήσουν για πολιτικές βλέψεις και να προσβάλλουν όποιον στεκόταν δίπλα τους.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η ειρωνεία ακροδεξιών Υπουργών όπως ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης όλη την ημέρα στα κανάλια προς τους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους και μαζί το νόημα της ζωής τους
Τελικά, η 28 η Φλεβάρη μοιάζει με το όριο της ίδιας της κοινωνίας απέναντι στην κατρακύλα, σε μια πολιτική που μετράει θανάτους. Όταν ο κόσμος απαιτεί Δικαιοσύνη, δεν εννοεί την στενή κι αφιδατωμένη, σχεδόν απαξιωμένη τυπική διαδικασία εντός των δικαστηρίων . Δεν πρόκειται για μια αγωνιώδη κραυγή σωτηρίας προς μια από τις τρεις εξουσίες του συστήματος, τη δικαστική, αλλά μια στεντόρεια φωνή(ή ορισμένες φορές σιωπή) για κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, την Κοινωνική Δικαιοσύνη ως βάση της κοινωνίας μας. Μια απαίτηση για τις αλλαγές εκείνες που απαιτούνται για να μη θρηνούμε κάθε τόσο δικούς μας ανθρώπους για τα δικά τους κέρδη. Και ένα μήνυμα ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Ταυτόχρονα όμως και μια ‘’προειδοποίηση’’ σε όποιον έρθει μετά κι έχει αποδειχθεί ήδη κωφός ή προσποιείται μόνο ότι ακούει.
Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση της ΝΔ σίγουρα έχει κλονιστεί και η ανάκαμψή της στα προ των τελευταίων βδομάδων δεδομένα, ευτυχώς, δε δείχνει εφικτή. Τα Τέμπη όμως δεν ανοίγουν μόνο θέμα κυβέρνησης αλλά συνολικά κρίσης εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Ανοίγουν διάπλατα το ερώτημα της ανάγκης για μια χρήσιμη αντιπολίτευση ,η ανυπαρξία της οποία βγάζει μάτι και κρατάει(αυτή κι όχι ο ανασχηματισμός! ) τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία. Οι μορφές της
κεντροαριστεράς(ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ) δικαίως απαξιωμένες στα μάτια του λαού κι απολύτως συνυπεύθυνες για τα δεινά του και το ίδιο το έγκλημα των Τεμπών, μένουν στάσιμες ή φθείρονται ραγδαία μαζί με την κυβέρνηση.
Απέναντι σε όλα αυτά, Ο Σύλλογος Συγγενών θυμάτων Τεμπών κάνει τα νομικά βήματα που απαιτούνται κι έβγαλε μαζικά το λαό στο δρόμο. Επιτελεί και με το παραπάνω το ρόλο του.
Παράλληλα όμως με αυτό τον αγώνα, χρειάζεται μια αξιόπιστη, μαχητική Αριστερά που θα
είναι ενωμένη, θα δίνει χώρο σε νέους ανθρώπους, θα μιλάει καθαρά και κατανοητά αλλά κυρίως θα παλεύει για τα αναγκαία άμεσα αιτήματα, ειδικά μπροστά στον κίνδυνο της περαιτέρω ανόδου μορφών της ακροδεξιάς.
Να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να δικαστούν οι υπεύθυνοι για το έγκλημα στα Τέμπη και την Πύλο, να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα και τελικά η διάλυση των δημοσιων αγαθών κι υπηρεσιών(ρεύμα, νερό, φυσικό περιβάλλον, Παιδεία, Υγεία,) που μετρούν ήδη ‘’δυστυχήματα’’, ‘’φυσικές καταστροφές’’ και θανάτους για τα κέρδη των λίγων και να εξασφαλιστεί ενιαίος δημόσιος σιδηρόδρομος με σύγχρονα ασφαλή τρένα. Να ανοίξουμε το δρόμο για την Κοινωνική Δικαιοσύνη, το πραγματικό οξυγόνο στις ζωές μας που δε θα αντιμετωπίζονται ως ανάξιες να βιωθούν!