Βιβλιοπαρουσίαση: «Πρόβα ζωής», Πασχάλης Λαμπαρδής

«Την άνοιξη αν δεν την βρεις, τη φτιάχνεις» Οδυσσέας Ελύτης

Το όνειρο κατακτιέται, δεν περιμένει…

Η ευτυχία είναι μια οδύσσεια αναζήτησης…

Η ζωή είναι πιο δυνατή από την παγωνιά του χειμώνα…

Η νέα γενιά είναι πιο ευνοημένη από τις προηγούμενες. Κι όμως, ο κόσμος μας παραμένει ελλιπής παρά τη μεγάλη μας πρόοδο. Οι ίδιοι οι γονείς οδηγούν τα παιδιά στον ατομισμό και στην ιδιοτέλεια. Σχεδόν όλα τα παιδιά νιώθουν ακυρωμένα, μετέωρα, μόνα, και έχουν την ανάγκη να εκφραστούν, να πουν αλήθειες. Ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο, αλλά δεν τη βρίσκουν.

Σε μια εποχή έκπτωσης των διαχρονικών αξιών, όπως είναι η αγάπη, η εκπαίδευση και η φιλία, το σχολείο καλλιεργεί συνθήκες εξειδίκευσης, αδυνατώντας έτσι να ικανοποιήσει τις βαθύτερες υπαρξιακές ανάγκες των μαθητών…

Το σχολείο θα πρέπει πρώτα να βοηθά τους μαθητές να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να καλλιεργηθούν, έτσι ώστε να γίνουν ολοκληρωμένα άτομα και χρήσιμοι πολίτες στην κοινωνία.

Εξετάζοντας ένα σύγχρονο σχολείο αναρωτιέσαι πόσο χρόνο έχει άραγε ένας δάσκαλος για να παρατηρήσει ενδελεχώς ένα παιδί και να το βοηθήσει, όταν είναι υποχρεωμένος από έναν κεντρικό σχεδιασμό να παραδώσει την προβλεπόμενη ύλη; Πώς να αλληλεπιδράσει ουσιαστικά όταν ο ρόλος που του δίνεται είναι να είναι απλώς ένας πομπός μετάδοσης πληροφοριών; Πού να μείνει χρόνος για την ποιοτική, γνωστική, συναισθηματική αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών όταν στοιβάζονται σε τετραγωνισμένες αίθουσες, ακούνητα και αμίλητα; Πώς θα δοθεί έμφαση στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού; Ποιος θα παροτρύνει τα παιδιά να μετατρέψουν τον πόνο σε μαργαριτάρια;

Τα παιδιά δεν είναι μόνο μαθητές, είναι και άνθρωποι, ζωντανές υπάρξεις, με προβλήματα και αδυναμίες, και ως παιδαγωγοί οφείλουνε να σταθούνε δίπλα τους. Πρέπει ο καθηγητής να έχει μεγάλο πάθος της προσφοράς του προς τους μαθητές. Αρκετοί καθηγητές με την αμετακίνητη νοοτροπία τους έχουν καταντήσει το σχολείο βαρετό και απόμακρο. Προέχει η ύλη και μόνο η ύλη. Οι μαθητές έρχονται στο σχολείο μόνο για ένα βαθμό πίσω από τον οποίο δεν μπορούν οι καθηγητές να δούνε τον άνθρωπο και τις καταστάσεις που τον διαμορφώνουν. Πρέπει να καταλάβουν οι καθηγητές πως πέρα από το να μορφώσουνε τους μαθητές, έχουνε και καρδιά για να την νιώσουνε.

Σκοπός του σχολείου δεν είναι μόνον οι πανελλήνιες, αλλά και να διαπλάσει ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Πέρα από τη μόρφωση, έχουνε ευθύνη οι καθηγητές-δάσκαλοι να στηρίξουνε και να καθοδηγήσουνε σωστά τους μαθητές. Οι καθηγητές πρέπει να βοηθήσουνε τα παιδιά όταν πολλοί γονείς ευνουχίζουν τα παιδιά τους με τον τρόπο που τα μεγαλώνουν.

Μόνο με την ενθαρρυντική καθοδήγηση του καθηγητή-δασκάλου, μπορεί να απεγκλωβιστεί ο νέος από τις παιδικές του φυλακές. Δε θέλει και πολλά πάντως για να καταλάβει κανείς ένα παιδί. Από μόνο του είναι ανοιχτό βιβλίο…

Ποιος από τους καθηγητές νοιάστηκε ποτέ πώς τη βγάζει ο καθένας μαθητής; Ποια είναι τα προβλήματά τους ή αν έχουνε δεχτεί έστω μια στάλα αγάπης και τα σωστά πρότυπα; Αυτά ψάχνουνε οι μαθητές στους καθηγητές. Ένα πρότυπο ικανό να τους εμπνεύσει, να τους νιώσει, μα και να μιλήσει στην καρδιά τους πρώτα. Να τους κάνει να πιστέψουνε στον εαυτό τους. Να γίνουνε αυτό που οι γονείς και η κοινωνία το ακυρώνουν. Ο υπερβάλλων ζήλος των γονέων και το πολύ κανάκεμα εγκλωβίζει τα παιδιά. Τους κόβει τα φτερά. Τα κάνει μαλθακά και δε μπορούν να στηριχτούν εύκολα στα πόδια τους. Καμμιά φορά η πολλή αγάπη είναι σαν το πολύ νερό στη γλάστρα που μαραίνει το φυτό. Μαθαίνει το παιδί να είναι κλεισμένο σε μια γλάστρα και με αυτό τον τρόπο του στερείτε το δικαίωμα να γίνει ανεξάρτητο άτομο και δε θα μπορεί να αντιμετωπίσει τι όποιες δυσκολίες συναντήσει αργότερα. Κι αυτή η ανικανότητα μπορεί να τον συνοδεύει για πάντα, αν στο μεταξύ δε αν αλλάξει κάτι από μέρους των καθηγητών.

Αν οι μαθητές τους καθοδηγήσει κάποιος σωστά να αφήσουν πίσω τις πληγές του παρελθόντος επιλέγοντας τη ζωή από τον αργό θάνατο της απόγνωσης και της υποτίμησης του εαυτού τους τελικά θα δούνε σταδιακή μεταμόρφωση: θα γίνουν πιο επιμελείς, πιο φιλομαθείς και πιο πειθαρχημένοι στο σχολείο.

Όλα αυτά οι μαθητές του Λυκείου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης τα βρήκανε στα ενθαρρυντικά λόγια, του φιλόλογου Ραφαήλ Καστρινού, που είχαν τη δύναμη να μεταπλάσουν τον κόσμο: «Αυτός ο κόσμος δεν αγγελικά πλασμένος, αλλά είναι στρωμένος με εμπόδια και δυσκολίες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μέσα απ΄ αυτά αναπτύσσουμε περισσότερες δυνάμεις, ενώ στα εύκολα παραμένουμε σε στασιμότητα», «Δε θα επιτρέψετε σε κανέναν να σας στερήσει το όνειρο!», «Τίποτα δε χάνεται, αν εμείς δεν το θελήσουμε», «Μην σκέφτεσαι αρνητικά», «Δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι, αλλά τι λέμε εμείς», «Οι προσωπικές επαναστάσεις ξεκινάνε όταν βάζουμε στόχους και προσπαθούμε να τους κατακτήσουμε πάση θυσία», «Το μυστικό της επιτυχίας είναι: όταν θέλω κάτι, να το θέλω σταθερά», «Χωρίς μεγάλες αποφάσεις τίποτα σπουδαίο δεν κερδίζεται», «Το κυνήγι της αποδοχής μας απομακρύνει από τον πραγματικό εαυτό μας», «Οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι , όταν είναι πιο κοντά στον εαυτό τους», «Αν δεν αγαπήθηκες όσο θα ήθελες, αγάπα εσύ τον εαυτό σου», «Μόνο τα δέντρα που έχουν καρπούς πετροβολούν», «Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει», «Οι δυσκολίες της ζωής υπάρχουν για να μας κάνουν πιο δυνατούς», «Σε έναν αγώνα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι», «Η συμμετοχή μετράει», «Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου. Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου», «Δεν έχει σημασία από πού ξεκινάς, αλλά πού θέλεις να φτάσεις!!», «Όποιος κατέχει τη γνώση, χρίζεται αυτομάτως πλούσιος. Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που διαθέτει χρήματα, αλλά αυτός που έχει το γνώθι σαυτόν», «Πίσω από κάθε παιδί που τα καταφέρνει κρύβεται κι ένας άνθρωπος που πιστεύει σ΄ αυτό»…

Ο φιλόλογος Ραφαήλ Καστρινός είναι ο μόνος άνθρωπος στο σχολείο που εμπνέει τους μαθητές και μαζί του έχουνε μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον καθηγητή Καστρινό από το να συμβάλει έστω και λίγο στη διαμόρφωση ενός μαθητή του, ώστε να γίνει στο μέλλον ένας ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος άνθρωπος…

Και τα νούφαρα μέσα από το βούρκο βρίσκουν τον τρόπο να ανθίσουν…

Όλα μπορούν να συμβούν, αν πάρουνε ο Λεωνίδας, η Ζωή, η Νίκη, η Σταυρούλα, η Μαρία, ο Βασίλης… τη ζωή στα χέρια τους!!

Όπως όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, και ο κόσμος ξαφνικά μεγαλώνει, έτσι κι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, ένα βιβλίο τέτοιο, ο κόσμος σου, ο δικός σου κόσμος, μεγαλώνει… γίνεται πλουσιότερος, γίνεται πιο ζωντανός, αλλά σίγουρα μεγαλώνει…

Ένα βιβλίο που καθηλώνει!!!!

Ένα βιβλίο που πυρώνει την ψυχή μας!!!!

Ένα βιβλίο που μας κάνει να λάμπουν τα πρόσωπά μας!!!!

Ένα βιβλίο που δεν επιτρέπει να κλέψουμε τα όνειρά των νέων μας!!!!

Απλά μοναδικό…

Αριστούργημα.