H ενεργειακή κρίση (2022), που ακολούθησε την κρίση της πανδημίας (2020), φαίνεται πως δημιουργεί σημαντικές ασυνέχειες στην αγροτική παραγωγή λόγω του αυξημένου κόστους και της έλλειψης σημαντικών εισροών στον πρωτογενή τομέα. Πλέον και ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία, πέρα από τις δραματικές συνέπειες του, αναμένεται να υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη διατροφική επάρκεια. Επόμενα, τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη συγκυρία είναι «ανοικτά».
Στις θεωρίες των κλασικών πολιτικών οικονομολόγων για την οικονομική ανάπτυξη, ο κίνδυνος μιας (γενικευμένης) επισιτιστικής κρίσης παρουσιάζεται ως ένα «σκοτεινό» αλλά πιθανό ενδεχόμενο. Σύμφωνα με την πολιτική οικονομία των Adam Smith, David Ricardo, Thomas Robert Malthus αλλά και του Karl Marx, οι οικονομικές διακυμάνσεις ενδέχεται να μετατραπούν σε διατροφικές κρίσεις, ειδικά όταν πολλαπλασιαστούν τα προβλήματα στον πρωτογενή τομέα.
Πώς συνδέεται, λοιπόν, σήμερα, η διατροφική ασφάλεια με τις τάσεις από-παγκοσμιοποίησης της διεθνούς οικονομίας; Λειτουργεί ο πόλεμος ως ο καταλύτης ενός «αναπόφευκτου λιμού» και τέλος, πόσο σημαντική, και επίκαιρη, είναι η διαμόρφωση ενός παραγωγικού υποδείγματος που να εγγυάται τη διατροφική ασφάλεια;
H ελληνική οικονομία διήλθε/διέρχεται από μια «τριπλή κρίση»: τη δημοσιονομική κρίση του 2008, την πανδημική κρίση του 2020 και την ενεργειακή κρίση του 2022. Συνεπώς, η ανθεκτικότητα της έχει δεχτεί σημαντικά πλήγματα στον βηματισμό της προς την ανάκαμψη.
Με τον «τρόμο του πληθωρισμού» να έχει ανοίξει εκ νέου τη συζήτηση για την αυτάρκεια σε τρόφιμα που έχει (ή θα πρέπει να έχει) η ελληνική οικονομία, η αποφυγή μιας «διατροφικής κρίσης» και στην Ελλάδα απαιτείται μια αναπτυξιακή στρατηγική, η οποία να έχει στον πυρήνα της ένα βιώσιμο και διατηρήσιμο παραγωγικό υπόδειγμα.
*Κείμενο εργασίας για το Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών (ΕΝΑ) που δημοσιεύει η Δημοκρατική Φωνή κατόπιν συνεννόησης.