Η φράση «Ας Αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» ανήκει στον μεγάλο «Τιμονιέρη» της Πολιτιστικής Επανάστασης και αρχηγό του Κομουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Μάο Τσε Τουνγκ.
Από την πρώτη φορά που ακούστηκε έχουν περάσει πολλές δεκαετίες, σχεδόν ένας αιώνας, αλλά παραμένει επίκαιρη καθώς χρησιμοποιείται ευρέως σε πολλά μέρη του πλανήτη μεταφορικά και κυριολεκτικά όσον αφορά την πρακτική και τακτική πολιτικών κομμάτων και αρχηγών.
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή το άρθρο του Νίκου Μουζέλη στα Νέα επιχειρήθηκε μια κριτική προς τον κ. Πολάκη και τη λογική του «Πολακισμού» εντός ΣΥΡΙΖΑ από τον Καθηγητή του LSE και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να την ενστερνίζονται αρκετά στελέχη του κόμματος που προέρχονται από την κεντροαριστερά ή τους 53.
Η κριτική αυτή έρχεται από το παρελθόν σχετιζόμενη με τις κατά καιρούς δηλώσεις του πρώην Υπουργού και δημιουργεί ίσως πρόβλημα στη δημόσια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κυρίως στο Κοινοβούλιο. Σίγουρα όμως, καταντά υπερεκτιμημένη πολλές φορές στο δημόσιο διάλογο καθώς δεν έχει προκύψει ποτέ ουσιαστικό ζήτημα από τις παρεμβάσεις Πολάκη τόσο για την ενότητα του κόμματος όσο και για τις σχέσεις του πρώην Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.
Η πολιτική πρακτική και φρασεολογία ενός στελέχους που δεν προέρχεται παραδοσιακά από την Ανανεωτική Αριστερά, την Κομμουνιστική Ανανέωση, ή το πολιτικό κέντρο σίγουρα μπορεί να διαφέρει από άλλους βουλευτές, κεντρικά στελέχη και μέλη του κόμματος με την παραπάνω διαδρομή. Επίσης, πολλές φορές οι δηλώσεις και οι πρακτικές αυτές δεν εκφράζουν πέρα της παραδοσιακής αριστεράς τον πολυπόθητο «μεσαίο χώρο», τον οποίο στρατηγικά προσπαθεί να διεμβολίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά σ’ αυτή την εποχή που διανύουμε δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τα ουσιώδη αλλά να τα διαχωρίζουμε από τα λιγότερο σημαντικά. Και σίγουρα το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την κοινωνία σήμερα δεν ακούει στο όνομα Παύλος Πολάκης.
Τα σημαντικά ζητήματα που προκύπτουν είναι στο πώς η «Κουμουνδούρου» θα μπορέσει να βρει βηματισμό, εκφράζοντας τα κυρίαρχα αιτήματα του κόσμου της εργασίας μέσα σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον πανδημίας. Αντιστρέφοντας έτσι το σκηνικό των δημοσκοπήσεων και άλλο προς το μέρος της και ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Κατά καιρούς διάφοροι δημοσιολογούντες, αναλυτές και «άσπονδοι φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να βρουν τον «Αποδιοπομπαίο τράγο», ώστε όταν δεν υπάρχει εσωτερικό ζήτημα, να το επινοήσουν, δημιουργώντας ηθελημένα ή άθελα τους θέματα. Άλλες φορές είναι ο «Τσακαλώτος» λοιπόν και άλλοτε ο «Πολάκης» , άλλες ο «Παππάς» και άλλες ο «Σκουρλέτης». Χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι σε αρκετές των περιπτώσεων υπάρχουν βάσιμες αφορμές για «τροφή» και αρνητικό σχολιασμό.
Το μείζον όμως θέμα που αφορά την κοινωνία είναι τι γίνεται με τις πολιτικές που προτείνουν και εφαρμόζουν τα κόμματα καθημερινά και με τις επιπτώσεις που έχουν αυτές στη ζωή των πολιτών. Μπορεί σήμερα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δύο χρόνια μετά από την απομάκρυνση του από την εξουσία, να κάνει μια αυτοκριτική για το τρίτο μνημόνιο, για το τι πήγε λάθος; Εκεί θα βρίσκεται το κλειδί της συζήτησης.
Δεν ξέρω αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επηρεάστηκε από τη φράση του Μάο. Σίγουρα, όμως τα τελευταία επτά χρόνια ακολουθείται πιστά το δόγμα « Να ανθίσουν όλα τα λουλούδια» στο εσωτερικό του κόμματος. Έτσι γεννήθηκε άλλωστε η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που έφερε το κόμμα της Αριστεράς στην εξουσία.
Χρειάζονται ισορροπίες διότι η παραπάνω λογική εγκυμονεί κινδύνους. Και οι ισορροπίες δεν είναι δουλειά της συλλογικότητας μόνο αλλά και του ίδιου του Αρχηγού.