Παρεμβάσεις: Γκλαμουριά

«Πέντε μέρες στην δουλειά για μια νύχτα γκλαμουριά». Το θυμάστε το σύνθημα σε τοίχους μεγάλων πόλεων την δεκαετία του 90 ή 2000; Θα ήθελα σήμερα αν συζητούσα με τον ανώνυμο και άγνωστο εμπνευστή του να μου πει και να του πω μετά το νομοσχέδιο Κωστή Χατζηδάκη για ποιες ημέρες μιλάμε και για ποια δουλειά. Να μου πει για ποια γκλαμουριά επίσης. Του τέως μεσαίου που καλωδιωμένος όλη μέρα αναζητά ένα ξέφωτο στο νέτφλιξ; Ή που εν καιρώ πανδημίας, εργάζεται απ’ το γραφείο- σπίτι του, ενώ δίπλα του κάνει μάθημα το παιδί του από skype; Να μου πει και να του πω πώς θα διευθετεί πλέον τον εργάσιμο χρόνο του ο εργαζόμενος και πώς θα προσέρχεται σε διαπραγμάτευση με τον εργοδότη του, όταν προγενέστερα θα έχει αποτύχει η διαπραγμάτευση του σωματείου του. Να συζητήσουμε επίσης πού είναι εκείνες οι φουκαριάρες πέντε εργάσιμες ημέρες του συνθήματος, όταν σήμερα ο χρόνος έχει ενοποιηθεί και δεν υφίσταται ούτε εργάσιμος ούτε ελεύθερος. Είπαμε, για την γκλαμουριά το αφήνουμε καλύτερα αφού ούτε τα κωστοπουλικά mega clubs των 00s μοιαζουν σήμερα προσβάσιμα στην γενιά των (πόσο αλήθεια;) ευρώ. Κοινώς το σύνθημα παραπάνω αντανακλούσε και κριτίκαρε μια αστική ή μικροαστική συνήθεια ή τρόπο ζωής αλλά έμμεσως έθετε ως προυπόθεση έναν κόσμο με δουλειά, κατανάλωση και χρόνο. Σήμερα; Σήμερα η φάμπρικα της αποβιομηχάνισης έχει γίνει Airbnb. Ο χρόνος έχει διασταλεί κατά του κόσμου της εργασίας και οι διεκδικήσεις παραπέμπονται στην καλή καρδιά του εργοδότη ή την καλή του την διάθεση. Οχι, δεν έχει αλλάξει η ζωή και άρα απαιτείται αλλαγή και στο εργασιακό καθεστώς. Και τέλος πάντων αυτό δεν θα έπρεπε να είναι σε σοβαρή διαβούλευση μεταξύ των μερών; Έχει αλλάξει η σχέση και έχει εξαλειφθεί η όποια ενδιάμεση δυνατότητα για να μην μας πάρουν φαλάγγι. «Κάθε μέρα στην δουλειά και καθόλου γκλαμουριά», να διορθώσουμε τον ανώνυμο εμπνευστή του πάλαι συνθήματος της αρχής του σημερινού μας σημειώματος.