Βλέπω ότι ελάχιστα απασχόλησε η κατακρήμνιση των βάσεων εισαγωγής στις σχολές ανθρωπιστικών σπουδών (ιστορία, φιλολογία, αρχαιολογία, φιλοσοφία, κοινωνική ανθρωπολογία κλπ). Αποδοθήκαν στις στρεβλώσεις του συστήματος εισαγωγής της ΕΒΕ, το οποίο άφησε πολλά και καλά τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών χωρίς φοιτητές, υποψήφια δηλαδή για λουκέτο. Αλλά, πέραν από τα προβλήματα που έχει κι αυτό και το προηγούμενο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, η φθίνουσα πορεία τω βάσεων είναι ορατή εδώ και χρόνια. Οι σχολές αυτές, προσανατολισμένες κυρίως στη Μέση Εκπαίδευση, έπαψαν να είναι ελκυστικές όταν η προοπτική των αποφοίτων τους έπαψε να συνδέεται μαζί της. Δεν ξέρω κάποια αξιόπιστη μελέτη που να έχει γίνει για τις επαγγελματικές καριέρες των αποφοίτων αυτών των σχολών, πάντως συναντώντας παλιούς μου φοιτητές και φοιτήτριες στις πιο διαφορετικές δουλειές, καταλαβαίνω εμπειρικά ότι οι σπουδές τους δεν συνδέονται με κανένα τρόπο με τη σημερινή τους απασχόληση. Η έλλειψη προοπτικής εξηγεί την έλλειψη ενδιαφέροντος∙ εν μέρει. Η διεθνής υποχώρηση αυτού του τύπου ανθρωπιστικών σπουδών είναι επίσης ένα γενικότερο πλαίσιο. Στην Ελλάδα, πρόκειται για παλιομοδίτικη μάθηση, και αν συνυπολογίσουμε την έννοια του «φιλόλογου» στην ελληνική εκπαίδευση και κουλτούρα, για ένα υπόλειμμα άλλων εποχών. Αυτό είναι ένα επίσης σημαντικό ζήτημα, για το οποίο έχει ασκηθεί κριτική από την εποχή του Δελμούζου.
Χρειάζεται μια συζήτηση, αλλά συζήτηση πέρα από τα έτοιμα κλισέ, μια συζήτηση που να αφορά και το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις της εκπαίδευσης στις ανθρωπιστικές επιστήμες, και πώς αυτές, πέραν από την αναγκαία επικαιροποίησή τους, θα συνδεθούν με τις επαγγελματικές προοπτικές, που είναι υπαρκτές πέραν της εκπαίδευσης και για τις οποίες δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη. Χρειάζεται επίσης να μπει επιτέλους στο τραπέζι η αναδιοργάνωση σχολών και τμημάτων και το μοντέλο συγκρότησής τους. Είναι φανερό πια ότι δεν μπορείς να προχωρήσεις έτσι. Βέβαια όταν έρχονται τα ζητήματα αυτά στο πεδίο υλοποίησης, ο συντεχνιασμός της διατήρησης των κεκτημένων επικρατεί, σε βάρος της μακροπρόθεσμης επιβίωσης αυτού του κλάδου γνώσης.