Με την απελευθέρωση του 1821 ιδρύθηκε το 1837 το πρώτο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, το οποίο ονομάστηκε «Πανεπιστήμιο του Όθωνος», και περιελάμβανε τις σχολές Θεολογίας, Νομικών Επιστημών, Ιατρικής και Φιλοσοφίας. Το 1862, μετά την έξωση του Όθωνα, το πανεπιστήμιο μετονομάστηκε σε «Εθνικό Πανεπιστήμιο». Όλες οι κοινωνίες είχαν ανάγκη τον γιατρό για να βρίσκει την υγεία του και έναν δικηγόρο για να βρίσκει το δίκιο του. Εξ άλλου σε όλες τις χώρες της Ευρώπης είχαν αναπτυχθεί. Στην χώρα μας και στον Νομό μας παλαιότερα πολλές διαφορές μεταξύ πολιτών τις έλυναν οι γέροντες και αργότερα θεσπίστηκε και ο Δικολάβος, το επάγγελμα αυτό που είχε το χαρακτήρα άμισθου δημοσίου λειτουργήματος και γίνονταν στα ειρηνοδικεία που υπήρχαν ελλείψεις Δικηγόρων, επίσημα καταργήθηκε το 2013.
Στον Νομό μας οι πρώτοι που φαίνονται να σπούδασαν Δικηγόροι είναι οι αδελφοί Γαρουφαλιάπου αργότερα έγιναν Δήμαρχοι ο Ευάγγελος και ο Αντώνης, αργότερα ο Μιχαήλ Πατσαλιάς, ο Νίκος Καλλέλης. Αριθμοί δικηγόρων που ξεκίνησαν να σπουδάζουν ήταν μετά το 1930 και πριν την κατοχή είχαν πάρει αρκετοί το πτυχίο της Νομικής. Δεν ήταν μόνο παιδιά οικογενειών που τα «είχαν», αλλά και παιδιά φτωχών οικογενειών που με κόπους τα κατάφεραν. Μετά το 1945 ασχολούνταν όλοι οι Αρτινοί Δικηγόροι με μικρά πταίσματα ή διαφορές τις περισσότερες φορές αγροτικές και αγορανομικές, τα λίγα βαριά αδικήματα ελάχιστα ήταν τότε, υπήρχαν και τα γραμμάτια, όπως αργότερα οι επιταγές που πολλοί έβγαζαν μεροκάματο. Μεταξύ αυτών ήταν και μερικοί ξεχώριζαν όπως ο Φώντας Κοτσαρίδας που είχε φτάσει να έχει υψηλές γνώσεις νομικές, έγραφε τακτικά στο Νομικό Βήμα ή πολλοί έπαιρναν τις οδηγίες τους, αναφέρεται ότι ήταν ο Δικηγόρος που υπερασπίστηκε τον Χαρίλαο Φλωράκη όταν δικάστηκε στην Άρτα. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχαν δικόγραφα και ο καθένας πληρωνόταν από τον πελάτη, μέσα και οι φτωχοί τι να δώσουν, δεν είχαν. Μερικοί από αυτούς ήταν ονομαστοί για την βοήθεια τους προς πολλούς, όπως ο Μήτσος Κονταξής, ο Νίκος Ευταξίας (κατ’ επανάληψη υποψήφιος βουλευτής με την Ε.Κ), ο Νάκος Μαστρογιάννης. Όλοι βέβαια είχαν τον σεβασμό της κοινωνίας και πάντα είχαν την καλή καλημέρα από τους συμπολίτες μας, όταν π. χ. έμπαιναν σε καφενείο. Ο πρώτος στον Δικηγορικό Σύλλογο είναι Κώστας Ζάγκλης (1895). Θα αναφέρουμε όσους καταφέραμε να θυμηθούμε ή να μάθουμε προτού και μετά το 1940. Καζαντζής Ευρ., ο Χαντζόπουλος Χρ., Ζαχαρής Ιωαν. (έφτασε αργότερα Πρ. Αρ. Πάγου), ο Δημ. Καρατζένης (κατ΄επανάληψη Βουλευτής), ο Φώντας Κοτσαρίδας, ο Νίκος Ευταξίας, ο Αχ. Τούμπουρος, ο Δημ. Κοτζιάς, ο Ευαγ. Καραβασίλης, ο Σωκ. Κατσαδήμας, ο Αχ. Οικονόμου, ο Γ. Αλεξίου, ο Δημ. Ζαρκαλής, ο Γεωργ. Γαρουφαλιάς, ο Γεωργ. Βασταρούχας, ο Αρ. Τούσης, ο Πάνος Τσίκος, ο Χριστ. Κοντοχρήστος, ο Νάκος Μαστρογιάννης, ο Αλέκος Λιαροκάπης (Βουλευτής), ο Νίκος Κοσσυβάκης, ο Ανδρέας Κοσσυβάκης (Δήμαρχος επί χούντας), ο Λεωνίδας Ραβανός, ο Μήτσος Κονταξής, ο Ρίζος Χριστοδ., Νικολός, ο Γιάννης Τσούτσινος (μας άφησε αρκετά βιβλία), ο Χρήστος Τσαμπούλας, ο Μιχ. Ράπτης, ο Κώστας Τσέτης, Κ. Παπαβασιλείου (αργότερα συμβολαιογράφοι και οι δύο), ο Χριστ. Ρίζος (βουλευτής), η πρώτη γυναίκα η Φανή Τούμπουρου νεότεροι εμφανίστηκαν μεταξύ των άλλων, ο Γιάννης Ραβανός, ο Χρήστος Γρέβιας, ο Λάμπρος Ρίζος, ο Δημήτρης Ρίζος (Βουλευτής), κι άλλοι και γύρο στο 1969-70 ο αριθμός είχε φτάσει στους 31.
Στους γιατρούς τα πράγματα ακόμα δύσκολα, ήταν πολύ δύσκολο να σπουδάσει κάποιος ιατρική, γιατί κι εδώ πέρα από τα οικονομικά που χρειαζόταν μία οικογένεια με τους δύο μεγάλους πολέμους οι φοιτητές της ιατρικής ήταν πάντοτε επιστρατευμένοι. Λίγοι σπουδάσανε πραγματικά, οι περισσότεροι πήραν τα πτυχία μετά τους πολέμους, ιδιαίτερα μετά το Α΄ παγκόσμιο, βαλκανικό, Μ.Ασία, είχαν γίνει όλοι χειρούργοι, ορθοπεδικοί και γενικοί παθολόγοι. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν εκείνοι που στέλνονταν στις μεγάλες κοινότητες και βοηθούσαν τον ντόπιο πληθυσμό. Μέχρι το 1940 λίγα τα φάρμακα, λίγοι γιατροί, λίγα τα μέσα ότι μπορούσαν έκαναν, υπήρχαν και τα πρακτικά που παντού επικρατούσαν στα χωριά. Σε μερικά χωριά ήταν και οι πρακτικοί ορθοπεδικοί, αν έσπαγες χέρι, πόδι κάτι γίνονταν από τους πρακτικούς, είχαν μάθει όλοι τους να φέρουν το χέρι στην θέση του. Στα παθολογικά, αλλοίμονο αν αρρώστησες. Στις μικρές ή μεγάλες πανδημίες, χάνονταν κοσμάκης, δεν υπήρχε τίποτα. Στην Άρτα μετά το 1945 ένα μικρό Νοσοκομείο 10-20 κλινών, εκεί που είναι σήμερα το ΚΑΠΥ. Από τους πρώτους γιατρούς ήταν εκεί ο Βασίλης Τσίκος. Είχαμε όμως στην Άρτα, τον χειρούργο, ορθοπεδικό, παθολόγο, αξιόλογο γιατρό, τον Πάνο Αλεξίου που με την μικρή κλινική του στην Βασ. Πύρρου, έκανε καθημερινά θαύματα και έσωζε ζωές, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μέσα στον πόλεμο ο Πάνος με μία δύο νοσοκόμες έκανε κάθε μέσα εγχειρήσεις, όλων των ειδών, ακόμα και ζωντανά, υλικά τίποτα. Τις γάζες τις έπλεναν, τις σιδέρωναν να ισιώσουν και να καούν οι ψείρες και η δουλειά γίνονταν. Έλεγε κάποιος αργότερα ο Πάνος έπρεπε να είναι καθηγητής στην ιατρική σχολή. Ένας άλλος που πρέπει να αναφέρουμε είναι ο Γιώργος Ζέρβας, γυναικολόγος που δίδαξε στην Άρτα, Πρέβεζα τι σημαίνει καθαριότητα στις γυναίκες που γεννούσαν, δεν του αρρώστησε καμμιά από επιλόχειο πυρετό. Είχαμε και τον παθολόγο, γενικό γιατρό Δημήτριο Μαλάμο που κατάγονταν από Χουλιαράδες και οικογένεια γιατρών. Έκανε πάντοτε σωστή διάγνωση και πάντοτε βοηθούσε τους «μη έχοντες», δεν είχες δραχμή, δεν χρώσταγες, σου έδινε και δεκάρικο για τα φάρμακα, «πέθανε στη ψάθα» όπως λένε δικοί του, ούτε ένα σπίτι δεν είχε. Θα αναφέρουμε τους Χρήστο Γκίζα (Δήμαρχο), Ντίνο Παπαδημητρίου (βουλευτή), Λευτέρη Κολιάτσο, Βαλλίνος, ΓιώργοςΤσαμπούλας (παιδίατρος από Αμερική μετεκπαίδευση), Οικονομίδης Κ, Τόλος, Πολίτης, Ν. Τσέτης (έφερε μηχανήματα στην Άρτα), Μπίκας. Αργότερα ο Κώστας Μπρισιένιος, ο Χαρ. Τζουμάκας, ο Τάκης Έξαρχος, να αναφέρουμε και τον μπάρμπα Άνδρέα Τσέτη που έφυγε τελευταία που έγινε καθηγητής στην Ιατρική Σχολή με χιλιάδες εγχειρήσεις. Στον Χαρ. Τζουμάκα χρωστάμε πολλά για το σημερινό νοσοκομείο, έδωσε ψυχή και σώμα να λειτουργήσει. Από τους οδοντογιατρούς ήταν ο Βαφιάς, ο Σπ. Κατσούλας, η Τόλου, η Πίτσιλη, η Τ. Καψάλη, η Πολύζου, αργότερα η Σοφία Μαστρογιάννη.
Θα αναφέρουμε και μερικούς γιατρούς που ήταν σε ορισμένα ορεινά χωριά με πολύ μεγάλη προσφορά. Χρυσοχόου, Χρήστος Στάμος στην Πράμαντα, Μαλάμος στην Άγναντα, Γιώργος Μπανιάς (βουλευτής) στους Μελισσουργούς, Παπαχρήστος στην Καλεντίνη, Τσιρογιάννης στην Σκουληκαριά, Στέφανος Κολοβός και Γιάννης Τσιρογιάννης στα Θεοδωριάνα, Τζίμας στα Κουκούλια.