Και πάλι μπροστά μας το ζήτημα των εξορύξεων στην Ήπειρο και σήμερα Σάββατο, μια εβδομάδα πριν από τις δεύτερες βουλευτικές εκλογές, γίνεται στα Ιωάννινα μια μεγάλη κινητοποίηση. Η ΔΦ και η συγκεκριμένη στήλη πολλές φορές έχει ασχοληθεί με το μείζον και φλέγον αυτό ζήτημα που αφορά όχι απλά την ανάπτυξη, αλλά το αύριο της περιοχής μας.
Αναπόφευκτα τίθεται το καίριο ερώτημα: Θα λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα οι εξορύξεις στην Ήπειρο, στο Ιόνιο και αλλού; Όχι. Μην λησμονούμε, σχετικά με παλαιότερες κυβερνητικές εξαγγελίες για την επανέναρξη του προγράμματος, ότι οι ενεργειακές εταιρείες είχαν αποχωρήσει από την περιοχή διότι δεν είχαν σοβαρό οικονομικό κίνητρο.
Το ενεργειακό μέλλον της χώρας μας δεν βρίσκεται στα ορυκτά καύσιμα, αλλά στην πράσινη, συμμετοχική ενεργειακή ανάπτυξη με ενεργειακές κοινότητες, βρίσκεται στο υδρογόνο, στην εμπλοκή Μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών. Αλλιώς άνθρακες – και όχι υδρογονάνθρακες ο θησαυρός.
Θέλουμε ανάπτυξη; Ναι. Θέλουμε θέσεις εργασίας; Ναι. Είμαστε υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας; Ναι. Απορρίπτουμε συλλήβδην κάθε κίνηση για αξιοποίηση κοιτασμάτων πετρελαίου ή φυσικού αερίου στην περιοχή της Ηπείρου; Όχι.
Για όλα πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ του κοινού καλού, της αναγκαίας ανάπτυξης μιας περιφέρειας που υστερεί σημαντικά έναντι άλλων περιοχών, αλλά και της προστασίας του περιβάλλοντος που αποτελεί ένα από τα ισχυρά μας όπλα.
Προφανώς δεν πρέπει να μπουν όλα στο βωμό του χρήματος. Δεν είναι αυτό ανάπτυξη με εξορύξεις σε περιοχές, με τρομερά τοπία και τον φυσικό πλούτο που διαθέτουν.
Το αναπτυξιακό όραμα αυτών των περιοχών θα έπρεπε να στηριχθεί σε – και σίγουρα όχι να διακινδυνεύσει – αυτά τα φυσικά πλεονεκτήματα.
Υπάρχουν εναλλακτικές, όπως η επένδυση σε ένα ενεργειακό μοντέλο 100% από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το οποίο θα δώσει ώθηση στη χώρα για να βγει από την κρίση με τον πλέον περιβαλλοντικά βιώσιμο και κοινωνικά δίκαιο τρόπο.
Θα υπάρξει μόνο Φυσικός ή και Οικονομικός θάνατος της ευρύτερης περιοχής; Ας ενισχυθεί ο αγώνας των οργανώσεων, συλλόγων και κατοίκων και ας κινητοποιηθούμε πριν είναι αργά.
Τι είναι τελικά το Κοινωνικό και Οικονομικό συμφέρον; Η καταστροφή ή η πραγματική αειφόρος ανάπτυξη;
Πρέπει να ανοίξει μια ειλικρινής συζήτηση χωρίς δογματισμούς, ιδεοληψίες και στενοκεφαλιά. Σε τέτοια προγράμματα υπάρχουν και θετικά και αρνητικά, αλλά μπροστά στο πολιτικό κόστος πολλοί…αρμενίζουν και απλά πορεύονται με τσιτάτα.
Ακούω και διαβάζω πολλά, όπως όλοι και αναρωτιέμαι: Θα γίνει η Ήπειρος το νέο Ελ Ντοράντο; Άγνωστο, αν και πιστεύω πως όχι και επ’ αυτού υπάρχουν ψευδαισθήσεις.
Όμως όλοι πρέπει να γνωρίζουν τα θετικά και τα αρνητικά γιατί μετά ας μην θυμηθούμε τους στίχους του ποιητή Καβάφη: «Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου. Και αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Τότε θα είναι αργά!
Ο πλούτος της Ηπείρου
Στην Ήπειρο έχουμε το χρυσωρυχείο της φύσης: τον πλούσιο κάμπο με τα υψηλής διατροφικής αξίας προϊόντα μας (πορτοκάλι, μανταρίνι, ελιά και ακτινίδιο), την αλιεία μας και βέβαια την ισχυρή κτηνοτροφία μας.
Μπροστά στη συζήτηση για εξορύξεις ας αναδείξουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής. Ας δούμε τους δρόμους του μέλλοντος για ενίσχυση και ποιοτική ανάπτυξη των υφιστάμενων καλλιεργειών, αλλά και την παραγωγή νέων καινοτόμων καλλιεργειών.
Η Ήπειρος έχει όλες τις προϋποθέσεις να ηγηθεί στον αγροτικό τομέα και μέσω αυτού, σε συνδυασμό με τον τουρισμό, να σηκώσει κεφάλι με μεγάλη μείωση της ανεργίας και αύξηση του τοπικού εισοδήματος.
Απλά χρειάζεται και στήριξη από το Κράτος, όχι στη λογική των τελευταίων δεκαετιών, αλλά με καλύτερο επενδυτικό περιβάλλον. Μεγάλο πρόβλημα ο μικρός κλήρος, αλλά γι’ αυτό το πρόβλημα η λύση είναι η συνεργατική οικονομία, αλλά χρειάζεται οργάνωση των παραγωγών. Πεδίο δόξης λαμπρό για την περιοχή μας. Αυτό είναι το Ελντοράντο μας!
Προεκλογική συζήτηση άλλων εποχών
Οι Ρωμαίοι έλεγαν, «όλα τα πράγματα αλλάζουν, κι εμείς αλλάζουμε μαζί με αυτά» (Omnia mutantur, nos et mutamur in illis). Συμβαίνει όντως αυτό στην καθημερινότητα των πολιτών; Αναμφίβολα ναι, καθώς παλαιές συνήθειες ανατρέπονται και νέα δεδομένα δημιουργούνται. Όλα αναπροσαρμόζονται στο ευρύτερο πλαίσιο των αλλαγών. Αυτό συμβαίνει σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, από το απλό νοικοκυριό που διαμορφώνει το πρόγραμμά του βάση των νέων δεδομένων (ακρίβεια, υψηλός πληθωρισμός, κλπ) έως την επιχείρηση, είτε μικρή, είτε μικρομεσαία και μεγάλη αλλά και τον ελεύθερο επαγγελματία που χαράσσει διαφορετική στρατηγική προσαρμοσμένη στο νέο περιβάλλον (σ.σ. λόγω ενεργειακής κρίσης, αύξησης πρώτων υλών, κ.λ.π.). Τι δεν αλλάζει; Ο τρόπος που κινούνται τα κόμματα. Το είδαμε και στις δυο προεκλογικές περιόδους.
Το πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος, αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των επιλογών του και κινείται με μακαριότητα! Τι βλέπουμε; Πολιτική στρατηγική αλλοτινών εποχών. Ξύλινος πολιτικός λόγος. Ανούσιες διαμάχες. Ούτε καν έχουμε δει μια οργανωμένη συζήτηση από το πολιτικό μας προσωπικό για το αναγκαίο όσο ποτέ εθνικό σχέδιο Αναγέννησης, Ανασύνταξης, Αναδιοργάνωσης και Ανασυγκρότησης.
Όσα βιώνουμε καθημερινά στην πολιτική επικαιρότητα, θυμίζουν το χθες και γεμίζουν απαισιοδοξία. Μετά ας μην απορούν γιατί μεγάλος αριθμός πολιτών τους γυρίζει την πλάτη! Και αυτό είναι το δυσάρεστο για την ίδια την Δημοκρατία.