Προεκλογική περίοδος 2019, επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στα νησιά και συνάντηση με επιχειρηματίες. Σε συζητήσεις που έκαναν on camera, οι επιχειρηματίες απαιτούν ελαστικό επταήμερο εργασίας και του ζητούν να «χαλαρώσει με τους ελέγχους στους χώρους εργασίας». Η απάντηση του είναι ότι θα «σαρώσουν σαν οδοστρωτήρας τα προβλήματα που κρατάνε δέσμια την ελληνική επιχειρηματικότητα».
Δύο χρόνια σχεδόν μετά, ο οδοστρωτήρας είναι έτοιμος. Γυαλισμένος και καθαρός, μόλις βγήκε από το εργοστάσιο της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής σχολής ώστε να «σαρώσει» τα προβλήματα που τότε υποσχέθηκε ο -Πρωθυπουργός πλέον- Κυριάκος Μητσοτάκης: τα εργασιακά δικαιώματα. Βέβαια, είχε δώσει σήμα πολύ νωρίς για το τι θα ακολουθήσει, αφού μέσα στον πρώτο μήνα της διακυβέρνησής του αποδυνάμωσε σε σημείο διάλυσης το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) και κατάργησε την θεσμοθετημένη επι ΣΥΡΙΖΑ «Δικαιολογημένη αιτιολογία απόλυσης».
Αγώνες και μόχθοι δεκαετιών του εργατικού κινήματος, πλέον στην Ελλάδα περνάνε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μετά τον Νόμο Χατζηδάκη. Μέσα σε ένα συνονθύλευμα κατάργησης των «κακών συνδικάτων», συλλογικών συμβάσεων και πληρωμών υπερωριών, αφήνουν πια τον εργαζόμενο ρακένδυτο μπροστά στον εργοδότη, ανήμπορο να αντιδράσει σε ό,τι του ζητήσει.
Μας το πλασάρουν και ως το «πιο φιλεργατικό νόμο των τελευταίων δεκαετιών», λέγοντας πχ ότι «Εργοδότης και εργαζόμενος θα απαιτείται έρθουν σε διμερή συμφωνία για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Αν ο εργαζόμενος δεν συμφωνεί, δεν είναι υποχρεωμένος να υπογράψει». Για να δούμε λοιπόν πως θα λειτουργήσει όλο αυτό μέσα σε αυτόν τον «φιλεργατικό τυφώνα αγάπης» που νομοθέτησε η Νέα Δημοκρατία.
Γνωρίστε λοιπόν τον Μπάμπη. Ο Μπάμπης εργάζεται ως υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ όπου για να πάει του παίρνει γύρω στη μισή ώρα, κι άλλη τόση για να έρθει. Πιάνει δουλειά κάθε ημέρα στις 8, σχολάει στις 4. Ο εργοδότης του τον φωνάζει στο γραφείο και του ζητάει να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο να δέχεται να δουλεύει 10ωρο (δηλαδή υπερωρίες) με αντάλλαγμα όχι χρήματα αλλά περισσότερη άδεια το καλοκαίρι. Ο Μπάμπης μετά από ώριμη σκέψη δεν το δέχεται, και φυσικά ο εργοδότης του δεν είναι και πολύ ευχαριστημένος. Θεωρεί ότι ο Μπάμπης δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία του οδοστρωτήρα που έχει πλέον το «αφεντικό» του, και του το δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο: Τον απολύει γιατί «με το υπάρχων μισθολόγιο και προσωπικό, η επιχείρηση δεν μπορεί να αναπτυχθεί».
Ο Μπάμπης δεν έχει πλέον τα όπλα που είχε στα χέρια του για να αντιδράσει. Για να καταγγείλει την απόλυση πρέπει πλέον να μπλέξει με δικηγόρους, και αν στο τέλος δικαιωθεί η επιχείρηση του πληρώνει ένα πενιχρό πρόστιμο αλλά δεν είναι υποχρεωμένη να τον επαναπροσλάβει. Έτσι, αποφασίζει να ψάξει αλλού δουλειά, όπου κι αν πάει όμως, του βγαίνει μπροστά ο οδοστρωτήρας.
Λέει μια φορά όχι, δεύτερη φορά όχι, την τρίτη όμως λέει ναι. Βλέπετε, οι λογαριασμοί δεν μπορούν να περιμένουν και ο μισθός της συζύγου εδώ και 2 μήνες δεν φτάνει για να γεμίσει το τραπέζι. Όταν ο νέος του -πια- εργοδότης του βγάζει μπροστά του ώστε να υπογράψει την «φιλεργατική διευθέτηση χρόνου εργασίας», το μόνο που έρχεται στο μυαλό του Μπάμπη είναι το «σκάσε και κολύμπα».