Θέλουμε μια χώρα στηριγμένη μόνο στον τριτογενή τομέα; Είναι δυνατόν η χώρα μας με τις αστείρευτες δυνατότητες να συνεχίζει με ανάπτυξη βασισμένη στην εστίαση, στα καφέ και στα delivery; Θέλουμε μια χώρα που δεν δίνει ευκαιρίες στα παιδιά της αλλά τα τιμωρεί;
Αυτό δεν είναι σημάδι αναπτυγμένης χώρας και η νέα προοδευτικότητα πρέπει να έχει στο επίκεντρό της μια νέα μορφή ανάπτυξης και για την περιφέρειά μας.
Ο νέος πατριωτισμός που πρέπει να ξεφύγει από άγονες, αντιπαραγωγικές και καταθλιπτικές συζητήσεις του έρχονται από το παρελθόν, πρέπει να έχει στο επίκεντρό του μια νέα Ελλάδα. Μια χώρα που θα έχει ως βασικό στόχο να επιστρέψουν οι περίπου 300.000 νέοι επιστήμονες που μετανάστευσαν στο εξωτερικό.
Να υπάρχει άμεσα μια εθνική στρατηγική για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης που θα ανατρέψει το συσχετισμό 30% στη παραγωγή και 70% στις υπηρεσίες. Η Ελλάδα πρέπει να παράγει και να συζητά για νέα μοντέλα ανάπτυξης με το βλέμμα στην 4η βιομηχανική επανάσταση που μας φαντάζει κάτι πολύ μακρινό.
Η χώρα πρέπει να απεγκλωβιστεί από την καταστροφική δημόσια συζήτηση που διεξάγεται με μεγάλη ευθύνη των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων και βέβαια του πολιτικού προσωπικού, για θέματα που δεν αφορούν το σύνολο της κοινωνίας.
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει άλματα και, αντί να αναλώνεται σε ανούσιους παλαιοκομματικούς καβγάδες ή να αντιπαρατίθεται για Συνταγματικά θέματα που δεν θα έπρεπε καν να θίγονται, οφείλει να συζητά εθνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς στόχους για τις επόμενες δεκαετίες.
Η Ελληνική οικονομία και κοινωνία είναι σε σημαντική υστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες λόγω του παρασιτικού μοντέλου ανάπτυξης που στήριζαν και στηρίζουν παρασιτικά πολιτικά συστήματα με τη στήριξη φαύλων δυνάμεων από διάφορα πεδία.
Πρέπει να τεθούν νέοι ουσιαστικοί και ρεαλιστικοί εθνικοί και κοινωνικοί στόχοι, αντί να συζητάμε για θέματα που υποτίθεται τα είχαμε λύσει εδώ και χρόνια, για την πραγματική οικονομία και την παραγωγή, για την διανομή, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τις νέες τεχνολογίες, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την ίδια την κοινωνία.
Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να μπει στο περιθώριο ή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το φαύλο παρασιτικό πολιτικό σύστημα που έχει τα πλοκάμια του σε όλο το φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.
Η χώρα πρέπει, και το οφείλει στα παιδιά της εάν θέλουμε να δούμε και το βαθύτερο νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να σχεδιάσει την επόμενη μέρα με βάση τα νέα δεδομένα της εποχής, αλλά με γνώμονα τις ίσες ευκαιρίες, την ισότητα και ισονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η Κιβωτός και η ζημιά στις φιλανθρωπικές δομές
Η διερεύνηση των καταγγελιών για την «Κιβωτό» εξελίσσεται ως «σίριαλ» στις τηλεοπτικές εκπομπές, στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες και εγώ θα σημειώσω ότι μέχρι την ολοκλήρωση της διερεύνησης των καταγγελιών και του οικονομικού ελέγχου δεν πρόκειται να «ρίξω το ανάθεμα» σε κανένα.
Με τον τρόπο όμως που δημοσιοποιούνται τα γεγονότα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταφέρουμε στο τέλος να φοβίσουμε τους πάντες και αντί να φτιάξουμε τις ιδιωτικές φιλανθρωπικές δομές να τις διαλύσουμε εντελώς.
Εξηγώ αμέσως τι εννοώ, για να μην υπάρχουν απορίες.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία στις φιλανθρωπικές δράσεις κάθε είδους καλύπτει κενά του κεντρικού κράτους, το οποίο με τις γνωστές «παθογένειες» αδυνατεί να καλύψει τα πάντα.
Οι ιδιωτικές φιλανθρωπικές δομές λοιπόν ξεκινούν με πρωτοβουλία κάποιων ανθρώπων που είτε από προσωπική ευαισθησία ή και για να καλύψουν οικογενειακές και προσωπικές τους ανάγκες δημιουργούν δομές που μπορούν να καλύψουν ευέλικτα και χωρίς τη δυσκινησία του δημοσίου ανάγκες ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων.
Οι δομές αυτές στην αρχή συνήθως χρηματοδοτούνται για τη δημιουργία τους μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ και ιδιωτικών χορηγιών.
Οι γνωρίζοντες δε το αντικείμενο της σύστασης και της λειτουργίας ιδιωτικών φιλανθρωπικών δομών ξέρουν καλά ότι το να δημιουργήσεις τη δομή είναι το πρώτο βήμα, όμως το δυσκολότερο κομμάτι είναι να μπορέσεις να κρατήσεις τη δομή σε λειτουργία σε βάθος χρόνου καθώς πέρα από τα καθημερινά απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό σε συνεχείς βάρδιες.
Και κάπου εδώ αρχίζετε όλοι νομίζω να καταλαβαίνετε τη ζημιά που γίνεται τις τελευταίες μέρες με το «σίριαλ» της «Κιβωτού» στις υπόλοιπες φιλανθρωπικές δομές καθώς δεκάδες ιδιωτικοί χορηγοί και φιλάνθρωποι θα διστάζουν πλέον να βοηθήσουν και να χορηγήσουν φιλανθρωπικές δράσεις.
Με τον τρόπο της προβολής του θέματος της «Κιβωτού» αφήνεται η αμφιβολία στην κοινωνία ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τη φιλανθρωπία και σχετικούς συλλόγους και δομές έχουν κάτι να κερδίσουν και αυτό από μόνο του είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί να γίνει.
Ας θέσουμε λοιπόν τα όρια και τους κανόνες στην ιδιωτική φιλανθρωπία και στις σχετικές δράσεις με τρόπο που θα βοηθήσει την ανάπτυξη τους και όχι με τρόπο που θα οδηγήσει στη διάλυση τους.
Η δημοσιότητα ενός θέματος είναι καλή όταν βοηθάει στο να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και όχι όταν αφήνει παντού ένα σύννεφο αμφιβολίας.