Προ ημερών ο Βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής στο νομό Άρτης, ο Χρήστος Γκόκας, μιλώντας στο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Η διαχείριση του πολιτισμού ως απόθεμα παιδείας και ανάπτυξης στη σύγχρονη κοινωνία», που διοργανώθηκε στην Άρτα από την εκεί Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Άρτας έκανε μια τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση.
Ο βουλευτής επανέλαβε την άποψη και Πρότασή του για την ένταξη μαθημάτων Τοπικής Ιστορίας και Πολιτισμού, στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, και χαρακτηριστικά σημείωσε: «…θέλω να επαναλάβω την άποψη και Πρότασή μου για την ένταξη μαθημάτων Τοπικής Ιστορίας και Πολιτισμού, στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, σε μια εποχή που η κρίση δεν είναι μόνο η υγειονομική, ή η οικονομική, που γνωρίζουμε, αλλά και κρίση Αξιών, χωρίς την πλήρη επίγνωση της Ιστορικής εξέλιξης του χώρου στον οποίο ζούμε και πορευόμαστε στο μέλλον…»
Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου στη στήλη «Με σκωπτική ματιά» είχα κάνει την πρόταση προς τον Δήμαρχο Αρταίων Χρήστο Τσιρογιάννη και τον αντιπεριφερειάρχη Άρτας Βασίλη Ψαθά να υπάρξει συνεργασία και να απευθυνθούν σε ιστορικούς με καταγωγή από την Αρτα ώστε να γράψουν ένα βιβλίο συνοπτικό, εκλαϊκευμένο για την ιστορία της περιοχής μας. Ένα βιβλίο με μικρά κείμενα για διάφορες ιστορικές περιόδους από τα αρχαία χρόνια έως πρόσφατα που θα μοιραστεί (σ.σ. πρέπει να βρεθούν χρήματα και δεν είναι δύσκολο από χορηγίες) στους μαθητές των σχολείων ώστε να μάθουν την ιστορία της περιοχής μας.
Ο κ. Γκόκας καταθέτει πολύ πιο τεκμηριωμένα και σε σωστή βάση το ζήτημα, ανοίγοντας ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα. Εγώ θα πήγαινα λίγο πιο μπροστά και θα απευθυνόμουν στον Περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέκο Καχριμάνη. Κάποτε, στο δημοτικό, υπήρχε ένα μάθημα που πολλοί το αγαπούσανε: Πατριδογνωσία. Σύνθετη λέξη. Περιέχει μέσα της δυο σπουδαίες έννοιες. Πατρίδα και γνώση!
Το μάθημα αυτό έκανε πολλούς ν’ αγαπήσουν την Ελλάδα, να μπολιαστούν Ελλάδα, να μυρίσουν πεύκο, θάλασσα, δεντρολίβανο, ρίγανη, τριαντάφυλλα, να «βουτήξουν» στο Αιγαίο ή στις Κυκλάδες μα και στα Επτάνησα… Να ανέβουν στα βουνά μας. Να φτάσουμε παντού!
Να γίνει προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας μας σε περιφερειακό επίπεδο με κείμενα τοπικής λαογραφίας και πατριδογνωσίας. Το βιβλίο αυτό να απευθύνεται κυρίως στα παιδιά. Να γραφτεί με τέτοιο τρόπο που να γίνει αγαπητό και να μοιραστεί σε όλα τα σχολεία της Ηπείρου.
«Χαμένη πατρίδα» μπορεί να είναι και η πατρίδα στην οποία ζούμε, αλλά την αγνοούμε …΄Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής εκπαίδευσης φαίνεται να είναι η ανεπάρκεια στην παρουσίαση των χαρακτηριστικών και των εξαίσιων ιδιομορφιών του περιβάλλοντος της Ελλάδας.
Στα προγράμματα σπουδών πρέπει να προστεθεί και η «τοπική» διάσταση. Την οποία τα γενικευμένα προγράμματα σπουδών αγνοούν πεισματικά. Ετσι το παιδί της Χίου δεν διδάσκεται τίποτε για τη μαστίχα, της Λάρισας για τον Πηνειό και την πεδιάδα της Θεσσαλίας, της Αμφισσας για τους ελαιώνες, της Σκοπέλου για τα δαμάσκηνα, της Καλύμνου για τα σφουγγάρια, της Ηπείρου για την κτηνοτροφία και τα εσπεριδοειδή, κ.α..
Η Τοπική Ιστορία ως αντικείμενο διδασκαλίας απασχόλησε, έτσι, για πρώτη φορά το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς 1989-1990. Το πρώτο επίσημου χαρακτήρα βήμα για την ένταξη της Τοπικής Ιστορίας στο μάθημα της Γενικής Ιστορίας χρονολογείται το 1989 με τη συγκρότηση Ομάδας Μελέτης της Τοπικής Ιστορίας (ΦΕΚ Γ2/734/16-2-1989). Όμως, τα τελευταία χρόνια η Τοπική Ιστορία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση συνδέθηκε, κυρίως, με τις Περιβαλλοντικές Σπουδές. Άρα χρειάζεται και αλλαγή πλεύσης.
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βασίλης Νιτσιάκος είχε γράψει πριν μήνες: «Θέλει και γράμματα της ζωής, όχι μόνο του σχολείου» και συνέχιζε: «Κάποια χρόνια πριν βρέθηκα σε ένα χωριό της Πίνδου ως ερευνητής. Ήταν στη δεκαετία του 1990 , όταν υπήρχαν ακόμα σχολεία σε κάποια χωριά. Ρώτησα στο προαύλιο κάποιους μαθητές, ποιο είναι το ποτάμι δίπλα στο χωριό, κανείς τους δεν γνώριζε. Ήξεραν, ωστόσο, το μήκος του Νείλου, του Δούναβη και του Εφράτη. Φυσικά δεν γνώριζαν ούτε πού πηγάζει ούτε και πού χύνεται. Δεν τους το είχε πει ο δάσκαλος, ούτε τον ενδιέφερε και τον ίδιο…».
Έχει λεχθεί –και είναι αληθές– ότι, «λαός που λησμονεί την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Τούτο, αποδεικνύεται περίτρανα μελετώντας ακόμη και την τοπική ιστορία των νεοελληνικών χρόνων μας. Στοιχεία πατριδογνωσίας, καταγραφής και διάδοσης της τοπικής λαογραφίας, συμβάλλουν τα μέγιστα στην γνωστοποίηση και επικοινωνία της πολύτιμης αυτής γνώσης στο διάβα των χρόνων και ιδιαίτερα στο να την ενστερνιστούν οι νέες γενιές.
Δόξα το Θεώ, έχουμε ένα εξαιρετικό Πανεπιστήμιο με κορυφαία τμήματα και σπουδαίους καθηγητές που μπορεί να συμβάλλουν στην σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Ηπειρώτη πολίτη ως κάτοικο της Ηπείρου, ως αγωνιστή, ως μάρτυρα, ως ξεχωριστή, ανεξάρτητη και μοναδικής πάστας άνθρωπο, ως χαρακτηριστική κουλτούρα.
Να γίνει προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας μας σε περιφερειακό επίπεδο με κείμενα τοπικής λαογραφίας και πατριδογνωσίας. Να συλλεγούν ξεχωριστά κείμενα που να σημαδεύουν την ταυτότητα του τόπου και των κατοίκων του.
Το βιβλίο αυτό να απευθύνεται σε κάθε Ηπειρώτη που ενδιαφέρεται να μάθει την τοπική ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των δύο προηγούμενων αιώνων. Κυρίως όμως να απευθυνθεί στα παιδιά. Να γραφτεί με τέτοιο τρόπο που να γίνει αγαπητό και να μοιραστεί σε όλα τα σχολεία της Ηπείρου.
Η πρόταση της ΔΦ, είναι να αναλάβει πρωτοβουλία ο κ. Καχριμάνης να έρθει σε επικοινωνία με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τον πρύτανη τον Τριαντάφυλλο Αλμπάνη και να δουν πως μπορεί, εάν νομίζουν ότι είναι ενδιαφέρουσα ιδέα, να πάρει σάρκα και οστά. Πόροι θα βρεθούν, ενώ το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων διαθέτει το κατάλληλο, υψηλού επιστημονικού επιπέδου, ακαδημαϊκό προσωπικό.